کاش خاک پای زوّارت نصیب ما شود ...

من کبوتر نیستم امّا برای صحن تو

سنگ مرغوب دلم را پیشکش آورده ام

                                                                                                "ابر"

شاید از آن دیوان ، دو بیتی مانده باشد ...

طوفان زده را راه نجات دگری نیست

وقتی که به امواج نگاه تو دچار است

چون مرد غریبی که به پای ثمر خویش

استاده و محکوم به پابوسی دار است ...

                                                            "ابر"

خونی بریز ...

گیسو سپید میکنی اما نمی کشی

جان بر لبم رسیده که من را نمی کشی

از پیرمردهای عذایت شنیده ام

 "ما را که پیر کرده ای آقا نمی کشی"

خونی بریز و دور کن از خویش چشم بد

 با ظرف آب آمدم اینجا نمی کشی

آتش گرفته ام که ببینم چه می کِشی

اما به وقت تماشا نمی کشی

من ذره ذره آب شدم پای اشک تو

 من را میان ذکر حسینا نمی کشی

امشب میان روضه تان داد میزنم

 کنج خرابه میکشی ام یا نمی کشی ؟

                                                                                                        حسن لطفی