کمتر از آهو که نیستم ...

 اومدم تا ببینم لحظه عاشق شدنو

به دلم افتاده بود صدا زدین آقا منو

 

دل تنهامو آوردم با یه دنیا دلخوشی

کمتر از آهو که نیستم میشه ضامنم بشی

 

اومدم همسایه های پاپرت رو دون بدم

دلمو رو دست بگیرم تا بهت نشون بدم

 

روبروی گنبدت سجده کنم سلام بدم

خسته نیستم اگه من از راه دوری اومدم

 

بگم آفتابیو و عاشقم درست مثل جنوب

با همون لهجه دریایی که میدونی تو خوب

 

 

روبروت بی اختیار دوباره زانو بزنم

میون گریه بگم غریبو در به در منم

 

تو رو شاهد بگیرم که با خدا حرف بزنی

میدونم که دست رد باز به سینم نمیزنی

 

میدونم شفاعت بی منتت زبون زده

به همین امید دلم به مشهد تو اومده

 

تو که اسمت با غم نقاره ها روی لباست

همه صحن طلات ردپای فرشته هاست

 

دست خالی هیچکسی از در خونت نمیره

یا رضا رضا میگم تا قلبم آروم بگیره

یا رضا رضا میگم تا قلبم آروم بگیره

 

ترانه سرا ( ارام صبا (رسول)

 ------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

خراسان در خراسان  نور در جان تو می‌چرخد

مگر خورشید در چاک گریبان تو می‌چرخد؟

خراسان مُهر دریا می‌شود با گام‌های تو

به دست ابرها تسبیح باران تو می‌چرخد

اگر شوق وصالت نیست در آیینه‌ها، درها

چرا آیینه در آیینه، ایوان تو می‌چرخد

طواف عاشقان هم بر مدار چشم‌های توست

سماع صوفیان هم گرد عرفان تو می‌چرخد 

به سقّاخانه ات زیباست رقص کاسه‌های نور

در این پیمانه، آن پیمانه، پیمان تو می‌چرخد

بیابان در بیابان گرگ شد، هر کوه، صیّادی  

چقدر آهوی زخمی در شبستان تو می‌چرخد

در این آدینه لبریز از آغاز گل، شاعر!

شروع تازه‌ای در بیت پایان تو می‌چرخد

                                                                 

علیرضا قزوه - شب میلاد امام رضا (ع) 1384

 

این سه پرنده ...

برداشت شما از فضای این سه پرنده چیست ؟

برداشت من این بیت مولاناست :

از مقامات تبتل تا فنا

پله پله تاملاقات خدا

Title-less

به نسیمی که همه راه به هم می‌ریزد

کی دل سنگ تو را آه به هم می‌ریزد



سنگ در برکه می‌اندازم و می‌‌پندارم

با همین سنگ زدن ، ماه به هم می‌ریزد !



عشق بر شانه ی هم چیدن ِ چندین سنگ است

گاه می‌ماند و ناگاه به هم می‌ریزد



آنچه را عقل به یک عمر به دست آورده است

عشق یک لحظه کوتاه به هم می‌ریزد



آه ، یک روز همین آه تو را می‌گیرد

گاه یک کوه به یک کاه به هم می‌ریزد . . .




فاضل نظری