می انگور نجف ، سنگ دلم دُر کرده ...

گندم گنبد تو ، کفتر دل را برده
جلد اینجا شده ، هر کس زکفت نان خورده 
به خدا زنده شود ز عشق تو اینجا مرده
صاحب گنج شود ، رنج ولی نابرده

من که از عشق تو ، از روز ازل دم زده ام
آتشی تا به ابد در دل عالم زده ام
                                                                                               ع.شیرخانی (ابر)

بخشی از شعر واحد مسلمیه ...

کوفه را بین شده چه غوغا ، تاکه تو می آیی
سنگ و نیزه شده مهیّا بهر پذیرایی
این همه گُل که روی هر بامست
جنسش از سنگِ کوفه و شامست
هر نفس با تمام جان خوانم 
میا کوفه پسر عمو جانم ...
میا کوفه ...


کوچه ها مثل کوچه های مدینه باریک است
فاصله بین بام و کوچه ، چقدر نزدیک است
این زمان ذکر هر شبم ، زهراست
چشمم از داغ غربتش دریاست
هر نفس با تمام جان خوانم 
میا کوفه پسر عمو جانم ...
میا کوفه ...
                                                   ع.شیرخانی (ابر)