برو گرد ذلت ز دامن بشوی که ناگه ز بالا ببندند جوی
قریب و غریبه
دیدی که خون ناحق پروانه ، شمع را ...
بایگانی
- آذر ۱۳۹۹ (۱)
- مرداد ۱۳۹۹ (۱)
- تیر ۱۳۹۹ (۱)
- آذر ۱۳۹۸ (۲)
- آبان ۱۳۹۸ (۳)
- مهر ۱۳۹۸ (۱)
- شهریور ۱۳۹۸ (۴)
- مرداد ۱۳۹۸ (۲)
- تیر ۱۳۹۸ (۲)
- خرداد ۱۳۹۸ (۳)
- ارديبهشت ۱۳۹۸ (۱)
- فروردين ۱۳۹۸ (۱)
- اسفند ۱۳۹۷ (۳)
- بهمن ۱۳۹۷ (۲)
- دی ۱۳۹۷ (۵)
- آذر ۱۳۹۷ (۳)
- آبان ۱۳۹۷ (۷)
- مهر ۱۳۹۷ (۵)
- شهریور ۱۳۹۷ (۴)
- تیر ۱۳۹۷ (۱)
- خرداد ۱۳۹۷ (۶)
- ارديبهشت ۱۳۹۷ (۲)
- اسفند ۱۳۹۶ (۱)
- آذر ۱۳۹۶ (۱)
- آبان ۱۳۹۶ (۲)
- مهر ۱۳۹۶ (۵)
- شهریور ۱۳۹۶ (۵)
- مرداد ۱۳۹۶ (۲)
- تیر ۱۳۹۶ (۴)
- خرداد ۱۳۹۶ (۳)
- ارديبهشت ۱۳۹۶ (۴)
- فروردين ۱۳۹۶ (۳)
- اسفند ۱۳۹۵ (۱)
- بهمن ۱۳۹۵ (۱)
- دی ۱۳۹۵ (۱)
- آذر ۱۳۹۵ (۱۱)
- آبان ۱۳۹۵ (۷)
- مهر ۱۳۹۵ (۴)
- شهریور ۱۳۹۵ (۲)
- مرداد ۱۳۹۵ (۳)
- تیر ۱۳۹۵ (۶)
- خرداد ۱۳۹۵ (۵)
- ارديبهشت ۱۳۹۵ (۵)
- فروردين ۱۳۹۵ (۳)
- اسفند ۱۳۹۴ (۴)
- بهمن ۱۳۹۴ (۱)
- دی ۱۳۹۴ (۱)
- آذر ۱۳۹۴ (۲)
- آبان ۱۳۹۴ (۲)
- مهر ۱۳۹۴ (۴)
- شهریور ۱۳۹۴ (۵)
- مرداد ۱۳۹۴ (۱)
- تیر ۱۳۹۴ (۶)
- خرداد ۱۳۹۴ (۹)
- ارديبهشت ۱۳۹۴ (۱۲)
- فروردين ۱۳۹۴ (۷)
- اسفند ۱۳۹۳ (۷)
- بهمن ۱۳۹۳ (۴)
- دی ۱۳۹۳ (۳)
- آذر ۱۳۹۳ (۱)
- آبان ۱۳۹۳ (۱)
- مهر ۱۳۹۳ (۲)
- شهریور ۱۳۹۳ (۳)
- خرداد ۱۳۹۳ (۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۳ (۲)
- فروردين ۱۳۹۳ (۱)
- اسفند ۱۳۹۲ (۲)
- بهمن ۱۳۹۲ (۳)
- دی ۱۳۹۲ (۲)
- آذر ۱۳۹۲ (۵)
- آبان ۱۳۹۲ (۴)
- مهر ۱۳۹۲ (۲)
- مرداد ۱۳۹۲ (۳)
- تیر ۱۳۹۲ (۱۴)
- خرداد ۱۳۹۲ (۱۶)
- ارديبهشت ۱۳۹۲ (۸)
- فروردين ۱۳۹۲ (۲)
- اسفند ۱۳۹۱ (۴)
- بهمن ۱۳۹۱ (۱۳)
- دی ۱۳۹۱ (۵)
- آذر ۱۳۹۱ (۶)
- آبان ۱۳۹۱ (۱۰)
- مهر ۱۳۹۱ (۱۷)
- شهریور ۱۳۹۱ (۹)
- مرداد ۱۳۹۱ (۸)
- تیر ۱۳۹۱ (۸)
- خرداد ۱۳۹۱ (۷)
- ارديبهشت ۱۳۹۱ (۱۱)
- فروردين ۱۳۹۱ (۶)
- اسفند ۱۳۹۰ (۱۲)
- بهمن ۱۳۹۰ (۹)
- دی ۱۳۹۰ (۶)
- آذر ۱۳۹۰ (۸)
- آبان ۱۳۹۰ (۶)
- مهر ۱۳۹۰ (۴)
- شهریور ۱۳۹۰ (۵)
- مرداد ۱۳۹۰ (۷)
- تیر ۱۳۹۰ (۶)
- خرداد ۱۳۹۰ (۱۴)
- ارديبهشت ۱۳۹۰ (۱۳)
- فروردين ۱۳۹۰ (۱۰)
- اسفند ۱۳۸۹ (۱۰)
- بهمن ۱۳۸۹ (۵)
- دی ۱۳۸۹ (۷)
- آبان ۱۳۸۹ (۶)
- مهر ۱۳۸۹ (۳)
- شهریور ۱۳۸۹ (۵)
- مرداد ۱۳۸۹ (۴)
- تیر ۱۳۸۹ (۴)
- خرداد ۱۳۸۹ (۷)
- ارديبهشت ۱۳۸۹ (۶)
بشکفد لاله ی رنگین مراد
غنچه ی سرخ فروبسته ی دل باز شود
من نگویم که بهاری که گذشت آید باز
روزگاری که به سر آمده آغاز شود
روزگار دگری هست و بهاران دگر
شاد بودن هنر است,شادکردن هنری والاتر
لیک هرگز نپسندیم به خویش
که چویک شکلک بی جان شب وروز
بی خبر از همه , خندان باشیم
بی غمی درد بزرگی ست که دور ازما باد
زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست
هر کسی نغمه ی خود خواند و از صحنه رود
صحنه دیرنده به جاست
خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد.
(خانم ژاله اصفهانی)