ما به تلخی چای خود مستیم ...

رافت ناب آسمان ، سلطان

چاره درد عاشقان ، سلطان

آنکه وا می کند گره ها را

هر دم از پای جانمان ، سلطان

می خرد درهم و نمی پرسد:

از خطاهای نوکران ، سلطان

در حرم غیر اشک حرفی نیست

می شناسد زبانمان ، سلطان

با وجود این همه عصیان

داده لطفش نشان مان ، سلطان

پا به ایران نهاد و با لطفش

برد سوی سلمان مان ، سلطان

تا کی آخر حرف تکراری

گر دهد امان مان سلطان

حرفی آخر ز عمق جان بزنیم

محضر بهتر از جانمان ، سلطان :

ایها الساقی ای شراب طهور

تر کن از باده نان مان ، سلطان

ما به تلخی چای خود مستیم

تا که شیرین کنی دهان مان ، سلطان

گر چه ما از نبات تان مستیم

حسرت زعفران تان ، سلطان ...

آنقدر اشک پات می ریزیم

تا کنی مسلمان مان ، سلطان

چون خجالت کشیم از مادر

پس به جان جوان تان ، سلطان

می شود تا بگوییم اشهد را

                                    کربلا

لحظه اذان

                                سلطان

                                                                             "الاحقر"

با سلطان ...

سنگ سیه ام ، زر شدنم با سلطان

تاییدی نوکر شدنم با سلطان

یک عمر کلاغ بسته پر بودم، حال

امضای کبوتر شدنم با سلطان

                                           "الاحقر"

بوسه می زند ...

خوب که نگاه میکنی ، تمام عالم خاکبوس حرم ضامن آهویند ...

لب را به هم نهاده ، زمین بوسه می زند

اشکش زمین فتاده ، زمین بوسه می زند

صبحست و باز در قدم گنبد طلا

خورشید سر نهاده ، زمین بوسه می زند

صحن عتیق ، خادم جارو به دست پیر

هر دم سلام داده ، زمین بوسه می زند

راننده ای که روبه روی حرم ایستاده باز

سجاده کرده جاده ، زمین بوسه می زند

دستی به زلف پنجره پیچیده بی قرار

دستی به جام باده ، زمین بوسه می زند

آن کفتر سپید در ایوان پر طلا

گویا غلام زاده ، زمین بوسه می زند

آن پیرزن که هنوز از سرخس می آید

نذر رضا ع ، پیاده ، زمین بوسه می زند

ابری دوباره در گذر آسمان او

مجذوب ایستاده ، زمین بوسه می زند

تنها نه ارض و سماء ، خاکبوس او

 عالم چه بی اراده ، زمین بوسه می زند ...

                                                           "ع.شیرخانی.ابر"