دانلود اهنگ جدید قریب و غریبه

قریب و غریبه

دیدی که خون ناحق پروانه ، شمع را ...

قریب و غریبه

دیدی که خون ناحق پروانه ، شمع را ...

بایگانی

هر روز پی توبه، گناهی از نو

فردا چو رسد باز تباهی از نو

عمری به زبان نموده ای استغفار

یکبار ز دل بگو ، الهی از نو

                                              "الاحقر"

گفتم بشتاب ، گفتی ای جان زودست

گفتم که عزیز ، عمر ما محدودست

رفتی و کنون سنگ دلا برگشتی

حالا که دلم به زیر سنگ آسودست

                                                      "الاحقر"

گل اشکم شبی گردید پرپر

فراق آتش کشید از پای تا سر

همی نالیدم ای مولا کجایی ؟

بیا مه پاره زهرای اطهر

به تاریکی هیئت، ناگهان ، وای

شنیدم ناله ای از کنج آن در

یکی با صوت زهرایی چنین گفت :

چه دادی غیر خون دل، به دلبر ...

                                                          الاحقر


ای کاش بخوانی غم دل را ز جبینم

من لال ترین لال ترین لال زمینم

تنهایی و غم ، قسمتم از روز ازل بود

پیداست که تا شام ابد نیز همینم

آموخته ام فن همه کار جهان را

جز فن غم عشق، که ناکام ترینم

از مرگ ندارم به خدا هیچ هراسی

وقتی که به جز شام ازین روز نبینم

یک عمر ز بامی پی بامی به امیدی

شد حاصلم اینک ، به قفس خانه نشینم

سرمایه من غنچه گلی بود که افسرد

دیگر به چه امید گلی تازه بچینم

من خار و تو گل، گرچه محالست ولی کاش

این بار بخوانی غم دل را ز جبینم ...

                                                                    الاحقر

من این را به نظرم یک جائى گفتم. پیغمبر اکرم ایستاده بودند یک کسى را که حد رجمِ زنا را بر او جارى میکردند، میدیدند؛ بعضى‌ها هم ایستاده بودند؛ دو نفر با همدیگر حرف میزدند؛  یکى به یکى دیگر گفت که مثل سگ تمام کرد و جان داد - یک همچین تعبیرى - بعد پیغمبر به سمت منزل یا مسجد راه افتادند و این دو نفر هم همراه پیغمبر بودند. توى راه که میرفتند، رسیدند به یک جیفه‌ى مردارى - به یک مردارى، حالا جسد سگى بود، درازگوشى بود، هر چى بود - که مرده بود و آنجا افتاده بود. پیغمبر به این دو نفر رو کردند و گفتند: گاز بگیرید و یک مقدارى از این میل کنید. گفتند: یا رسول‌اللَّه! ما را تعارف به مردار میکنید؟! فرمود: آن کارى که با آن برادرتان کردید، از این گاز زدن به این مردار بدتر بود. حالا آن برادر کى بوده؟ برادرى که زناى محصنه کرده بوده و رجم شده و اینها درباره‌اش آن دو جمله را گفته‌اند و پیغمبر اینجور ملامتشان میکند ...

                                             مقام معظم رهبری

گفتند ز انگور به می هست چهل روز


                                                 

                  باز هم با اجازه لسان الغیب ...

ما ز باران چشم یاری داشتیم

چون که در دل آرزوها کاشتیم

آرزو ها خشک و دل شد بی ثمر

حاصل از دل خارها برداشتیم

در نبود ابر دل سنگین سرد

مهر مینا ، مهربان انگاشتیم

آفتاب اما شرر افکنده بود

" خود غلط بود آنچه می پنداشتیم "

در نبود لطف ابر و مهر شمس

ما سفر کردیم و دل بگذاشتیم

                                                         "الاحقر"

                                    شاعرش رو نمی شناسم ...

من از اشکی که می ریزد ز چشم یار می ترسم
 از آن روزی که اربابم شود بیمار می ترسم

همه ماندیم در جهلی شبیه عهد دقیانوس
 من از خوابیدن منجی درون غار می ترسم!

رها کن صحبت یعقوب و فرزندش
 من از گرداندن یوسف سر بازار می ترسم!

همه گویند این جمعه بیا اما، درنگی کن
  از اینکه باز عاشورا شود تکرار می ترسم!

سحر شد آمده خورشید اما آسمان ابریست
 من از بی مهری این ابر های تار می ترسم!

شده کار حبیب من سحر ها بهر من توبه
ز آه دردناک بعد استغفار می ترسم!

تمام عمر خود را نوکر این خاندان خواندم
 از آن روزی که این منصب کند انکار می ترسم!

       شام بود و شام بود وشام بود ...

ماه اگر چون روز روشن کرد دشت 

یکنفس دور سر خورشید گشت ...                                            

-----------------------------------------------------

                                  زبانی دیگر ...

ماه اگر چون روز روشن کرد شام

می زدی دور سر خورشید گام...

                                               "الاحقر"



            

با کسب اجازه از حضرت حافظ ...

دوش وقت سحر از یار خبر می آمد

وندر آن ظلمت شب داشت پدر می آمد

بی خود از خویش، دگر درد فراموشش شد

داشت از اوج فلک، قرص قمر می آمد

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی

آن شب قدر که با سوز جگر می آمد

هاتف آنروز بدو مژده دیدار نمود

که سری در پی او داشت به سر می آمد

همت عمه و انفاس پدر شد ورنه 

در همان کوچه دگر حوصله سر می آمد

                                                      "الاحقر"





گفتم که زچه ؟ چرا؟ چنین اصراریست

سنگین تر از این بار ، مگر هم باریست ؟

بگذار مرا ، برو ، خیالت راحت

گفتی نتوانم که نفس اجباریست ...

                                                              "الاحقر"

               دارد کار پاییز به زمستان می کشد ...

 تا سردی روح خسته ام را دیدی

خورشید شدی و بر رخم تابیدی

فرقی که نمی کند ! ولی در فکرم

دل داده امت یا که دلم دزدیدی !؟

                                                            "الاحقر"


یک عمر به جز خویش ، کسی رنگ نکردم

جز با دل دیوانه خود ، جنگ نکردم

تو نامده رفتی و من از تجربه سرشار

بیهوده حیاط دلم از سنگ نکردم ...

                                                                 الاحقر

این عمی العباس ...

----------------------------------------

آقا تو ماه بودی و وقتی خسوف شد

کار ستاره های خدا هم لهوف شد ...

                                                                   "الاحقر"

------------------------------------------

لهوف : آه سوزان


حالا که می روی جگرم را نگاه کن

این چشم های محتضرم را نگاه کن

در این لباس ها چقدر دیدنی شدی

زینب بیا بیا پسرم را نگاه کن

من پیر و تو جوان کمی آهسته تر برو

افتادگی بال و پرم را نگاه کن

باور نمی کنی که علی پیر تر شدم

پیشم بیا و موی سرم را نگاه کن

اصلا بیا بجای تمنّا جرعه ای

شرمندگی چشم ترم را نگاه کن

بعد ار تو فصل، فصل دلم بی قرار شد

بعد از تو خاک بر سر این روزگار شد

                                                        استاد علی اکبر لطیفیان


دارد به یاد مجلس نامحرمان صبح

 بر روی خاک عکس علمدار می کشد ...

وعده ما

شنبه شب

لحظه تحویل سال 

حرم مطهر سید الشهداء

---------------------------------

 پرچم سرخی

که سیه پوش می شود ...

------------------------------------------------------

همین روزها بود که در وادی زرود زهیر را دید

چشم در چشم

.

.

.

فقط یک نگاه ...



بس بود واژه های تکراری

مدح خوانم برای نوکر تو

مرده را جان تازه می بخشد

کف دور دهان قنبر تو ...


و شعر :

بازی به کلام و لفظ یعنی

      یک مصرع و صد کتاب معنی (الاحقر)

---------------------------------------------------------------------------

لبخند و ریشخند کسی در دلم نماند

 هر کس هر آنچه داد به آیینه، پس گرفت

*********

ملال آورتر از تکرار رنجی نیست در عالم

    نخستین روز خلقت غنچه را خمیازه می گیرد

********

نمی داند دلٍ تنها میان جمع هم تنهاست

  مرا افکنده در تٌنگی که نام دیگرش دریاست


"استاد فاضل نظری"


                   ز گریه حوله احرام دلبرم خیس ست

                                                       صدای ناله ارباب ، آتشم زده است

                 بعد عمری غصه خوردن

                                         بعد عمری دل سپردن

                                                                 قصه برگشتن تو

                                                                                   نوشدارو بعد مردن ...

                                                                                                      "الاحقر"

                  دو رباعی از روزهای آشفتگی ...

دیروز اسیر غصه فردا بود

امروز هم اشک های او دریا بود

هر روز به سینه غصه روز دگر

بیچاره دلی که غرق در دنیا بود ...

--------------------------------------------

یک عمر فقط برای بازی خواندم

در محضر حق ، علم مجازی خواندم

گفتند تواضعست همریشه علم

من علم و فن زبان درازی خواندم ...

                                                                 "الاحقر"

                

            و گاهی چه زود دیر می شود ...

یه روزی میای سراغم

که شده خزون ، بهارم

یه روزی خبر می گیری

که دیگه تموم کارم

یه روزی میای تو پیشم

اما بر سنگ مزارم

میشینی با بارون اشک

می شوری گرد و غبارم

-----------------------------------

می بینی نوشته رو سنگ

" نازنین همدم و یارم

کاش میپرسیدی ز حالم

تو شبای بی ستارم

کاش با این چشمای خیست

میدیدی چه بی قرارم

کاش همین دسته گل رو

که گذاشتی رو مزارم

میدادی به دستم اون روز

که به تو این دل و دادم

کاش که تا فرصتی بودش

می رسیدی تو به دادم "...

-------------------------------

نوبهار ، خدانگهدار

باز بیا ، نبر  ز  یادم

                                                  " الاحقر "




بوده است این روزها تا بوده است

بی وفایی قصه ای فرسوده است

ای که اکنون فارغی از یاد ما

بعد مرگم گریه ات بیهوده است ...

                                                               "الاحقر"


قلب کاغذ سپید ، ناشیانه می تپید

راحتش ربوده بود ،

فکر هجمه قلم

فکر تیرگیّ تلخ

طعم ساده ای ز سم ...

..............................

قلب کودکی ولی ، شاد از این همه نقوش

طرح ساده ای ز رود

آبی ای در آسمان ، سبزی ای میان دشت

دختری میان آن ...

.................................

کاش کاغذ سپید

حس کودکانه داشت

لحظه ای "تمام خویش"  در میانِ میگذاشت ...

                                                      "الاحقر"





اینبار طفّ ساوه نگر، کربلا شده

معصومه زینبست ،حسینش رضا شده ...

                                                     الاحقر


زندگی حس غریبی ست که یک مرغ مهاجر دارد ...

                                                                            سهراب سپهری

عمریست یزید نفس دون را ،خویشیم

بهر جو ری هماره در تشویشیم

کوفی صفتیم و نامه ها مان در راه

ما  منتظر  محرم  در  پیشیم ...

                                                     "الاحقر"‍




گفت : غیبت ، عدم ظهورحضرت یا عدم حضورشون !؟

گفتم : خب این که واضح ، غیبت عدم ظهور دیگه ...

گفت : اگه میگی آقا حاضر ، پس  ...

پس

اینهمه گناه ! ...

ساکت شدم

حرف حق که جواب ...


بی نیاز از صبح عیدم چونکه عید من تویی
ای بهار بی خزان عید سعید من تویی

عیدها افتد نگاهم در نگاهت بیشتر
این زعیدم بس که دید و بازدید من تویی

چون دلم راضی نشو بیرون روم از محفلت
آخر ای آرام جان و دل امید من تویی

گر به پیش می پرستان میزنم دم از نوید
ای لب جان پرور جانان نوید من تویی

بسکه دارد شوق با وصف و ثنایت گوش ولب
روز و شب ای ماه در گفت و شنید من تویی

بهر زاهد نیست نیکوتر نویدی از بهشت
ای بهشت عاشقان بهتر نوید من تویی

با تمام رو سیاهی باز از راه کرم
دوش گفت از عاشقان رو سپید من تویی

                                                     سید ذبیح الله قاسمی (رهام)

__________________________________________

عزیزی گفت : تمام شد ...

گفتم : نکند دوباره شروع شود ...


     

عزیزی با افسوس گفت : " شب های قدر که گذشت انگار ماه مبارک تمام شد "

و این روزها ...

______________________

بر بام هوا و آرزوها

ما بال گنه ز نو گرفتیم

بگذر رمضان که ما پس از قدر

دنبال گنه ز نو گرفتیم ...

  _______________________

رکورد حد کفران را شکستم

چه راحت نام غفران را شکستم

نشستم بر سر خوان کریمش

" نمک خوردم ، نمکدان را ... "

                                                    الاحقر



چقدر اسامی لطیف دارد خدا و ما ...

خدایا جوشن را جوشن روحم کن ...

یا رفیق ...

یا شفیق ...

یا حبیب الباکین ...

یا کنز الفقرا ...

یا جابر العظم الکسیر ...

یا طبیب القلوب ... یا منجی الصادقین ... یا ...

در وصف و شرح حال تو این کامل است و بس

شاگرد مکتب تو ابوفاضل است و بس ...


ای گنبد و گلدسته تو بال ملائک

ماه خدا دمیده، کجا مانده ماه من

خیره به آسمان شده امشب نگاه من

ماه خدا رصد شده با این همه غبار

اما تو درنیامدی از ابرِ آهِ من

راه تو سد نمی شود از آب و از غبار

روی تو مانده در پس دودِ گناه من

حالا بیا حلول کن و شب به شب بتاب

تا روشنی دهی به دل روسیاه من

یک ماه مهلت از تو رسیده به خاطر

یک سال عمر رفته و پر اشتباه من

یک سال رفت و بر سر راه ظهور تو

شد سنگ زیر پا عمل دلبخواه من

دست مرا بگیر و به مهمانیم ببر

از خود مرا جدا مکن ای سر پناه من ...

 

ای خوش آن روزه که با روضه تو  باز شود ...

من اومدم بین خوبا ،آشتی کنم باهات خدا

به کی بگم پشیمونم ، از اینهمه جرم و خطا

ببین که من روم نمیشه سرم رو بالا بگیرم

میون زندون گناه، ببین خدایا اسیرم

ولی شنیدم از کرم، غبار رو از دل میبری

تو این روزای مهمونی  گنه کارا رم میخری...

گنه کارا رم میخری...

گنه کارا رم میخری...

گنه کارا رم میخری...

گنه کارا رم میخری...

.

.

.

قومی همه محو در خدا می گشتند

دور حرمش ز ماسوا ، می گشتند

یک عده هم از فرط تعقل در عشق

با عقربه قبله نما می گشتند ...

                                                    "الاحقر"

پیکی به سوی جانان، از روی شرمساری

از روسیاه عالم در اوج بی قراری

"آقا تو را به جدت، برگرد از مسیرت   

 در کوچه های کوفه ، یک یار هم نداری..."

                                                                         "الاحقر"

ای آفتاب روشن شبهای کربلا

پیغمبر دوباره صحرای کربلا

ای از تمام آدمیان برگزیده تر

نوح و خلیل و آدم و موسای کربلا

یک کاروان به عشق نگاهت اسیر شد

گیسو کمند خوش قد و بالای کربلا

آب فرات و علقمه و گنبد حسین

یا تل زینبیه و هر جای کربلا

هر چند دیدنی است ولی دیدنی تر است

پایین پای مرقد آقای کربلا

نزدیک تر به مرقد آقاست جای تو

پایین پایی و همه پایین پای تو

                                                                                    "استاد علی اکبر لطیفیان"

کی سینه برای دوریت ، نی کردیم

ما گریه برای گندم ری کردیم

شاهد ز برای مدعی بودنمان :

"یک هفته دگر بدون تو ، طی کردیم"

                                                              "الاحقر"


یا سریع الرضا به حق رضا ع ...




آنسان به خدا وصل شده راز و نیازش

زنجیر به زندان ، شده تسبیح نمازش

                                                            "الاحقر"

این مهندسک * می گفت :

آسفالتش خوب است

این دگر اصل خارجیست

جنس ،جنس مرغوب است ...

-------------

صبح فردا ، کنار آن جاده

تکه ای آسفالت در جوب * است

لاله ای دمیده بس رنگین

سنگ و آهن نگر که مغلوب است

                                                "الاحقر"

مهندسک : کاف تصغیر

جوب : زبان عامیانه "جوی"

در شکاف عمق یک دره

می خورند آب ، گله ای بره

من ز بالای کوه می نگرم

هر کدامشان چو شب پره

پس تو بنگر ، بزرگی عالم

کوه ها در آن چونان ذره

آدمی را چه می شود یارب

نطفه ای پست و این همه غره ...

                                                       "الاحقر"

ای پیش پرواز کبوترهای زخمی!              بابای مفقود الاثر! بابای زخمی!

دور از تو سهم دختر از این هفته هم پر
پس کی؟ کی از حال و هوای خانه غم پر؟

تا یاد دارم برگی از تاریخ بودی
یک قاب چوبی روی دست میخ بودی

توی کتابم هر چه بابا آب می داد
مادر نشانم عکس توی قاب می داد

اینجا کنار قاب عکست جان سپردم
از بس که از این هفته ها سر کوفت خوردم

من بیست سالم شد هنوزم توی قابی
خوب یک تکانی لا اقل مرد حسابی!

یک بار هم از گیر و دار قاب رد شو!
از سیم های خاردار قاب رد شو

برگرد! تنها یک بغل بابای من باش!
ها ! یک بغل برگرد تنها جای من باش

ای دست هایت آرزوی دست هایم
ناز و ادایم مانده روی دستهایم

شاید تو هم شرمنده ی یک مشت خاکی
جا مانده ای در ماجرای بی پلاکی

عیبی ندارد خاک هم باشی قبول است
یک چفیه و یک ساک هم باشی قبول است

امشب عروسی می کنم جای تو خالی
پای قباله جای امضای تو خالی


ای عکس هایت روی زخم دل نمک پاش
یک بار هم بابای معلوم الاثر باش

از خرمن عشق حاصلم را دیدم

اندیشه مانده در گلم را دیدم

می رفتی و روی دست بی رحم افق

تشییع جنازه دلم را دیدم

                                                  "عسگری"

فائو : «تعداد گرسنگان جهان از مرز یک میلیارد نفر گذشت»


کنار سفره از خجلت گلوگیر

رخم گردید چون دریاچه قیر

به خود گفتم که "ای نام تو آدم"

گرسنه خفتگان بسیار و تو سیر 

                                                   "الاحقر"

جراید :

دانشمندان در شیلی صحرایی را یافتند که هزاران سال است در آن باران نباریده ...


خدا را شکر صبر ما ثمر داد

ستاره مژده صبح سحر داد

زبعد سال ها گمنامی محض

جراید از دل ما هم خبر داد 

                                                    "الاحقر"


به آهی که خیزد ز عمق وجود

سحرگه ز توبه ، میان سجود

ببخشد ز الطاف خود ذوالجلال

گناهان ناپاک هفتاد سال ...

                                                  "الاحقر"

امشب ، زیر باران رحمت خدا ، آرزوی امام زمان عج را آرزو کنیم ...

راستی ، آرزوی حضرت چیست ؟

خانمان سوز بود آتش آهی، گاهی

ناله ای می شکند پشت سپاهی، گاهی

گر مقدر بشود، ملک سلاطین پوید

سالک بی خبر خفته براهی، گاهی

قصه یوسف و آن قوم چه خوش پندی بود

به عزیزی رسد افتاده به چاهی گاهی


عزیزی ازاولیاءخدا و از شاگردان حضرت آیت الله بهجت ره ،در جلسه خصوصی می فرمود که

حضرت حجت (عج) را در عالم خواب مشاهده کردند ...

از ایشان سؤال کردیم که نکته خاصی در چهره حضرت عج ملاحظه فرمودید که در نگاه اول گیرا

باشد ؟

ایشان ،با حالتی خاص فرمودند : چشمهایشان ، چشمهایشان ...


در وصف چشم مستت ، کردم هزار چاره

صدها مجاز وایهام ، تشبیه و استعاره

اما ز بعد جهدی ، بی سود و بی سرانجام

کردم زخجلت و عجز ، دیوان خویش پاره 

                                                                   "الاحقر"

مثه خواب بود ، مثه رؤیا

تشنه ای رسید به دریا

بردنش تا به بهشت و

سرنوشت از سر ،نوشت و ...

در کشور ایران که دلتنگی فراوان است

کنجی برای گریه، ای مردم! خراسان است...

کنجی که جذاب است، مثل خال کنج لب

کنجی که در واقع تمام خاک ایران است...

در نقشه سمت چپ، کمی بالا، طپش دارد

این نقشه انسان است و مشهد قلب انسان است...

مشهد شهادت میدهد در خاک من گنجیست

در آسمان فوج کبوترها نگهبان است

در دلنشینی این عروس از رامسر بهتر

او باعث شیرینی قند فریمان است

*****************************

آقا! کمی هم درد دل دارم، اجازه هست؟

با آنکه پیش از گفتنش شاعر پشیمان است!

همسایه ما سالها حرف از حرم میزد

او مرد و از این قصه فرزندش پریشان است

دیروز میخواندم شما حج فقیرانید

امروز دور از دسترس حج فقیران است

هرکس که دست و بال او تنگ است، لایق نیست؟

یا هر که پولش بیشتر باشد مسلمان است؟

*****************************

یک لحظه خوابم برد، گویا در حرم هستم!

اینجا که حالا ایستادم زیر ایوان است

پشت سرم مردی زیارتنامه میخواند

از ظاهر او میشود فهمید چوپان است

از روستای کوچکی اطراف مشهد یا

از پیرمردان عشایر از لرستان است

یک چوبدست و سفره نانی خشک پهلویش

انگار در جیب کتش یک جلد قرآن است

دستش به روی شانهام ناگاه، “امری بود؟” ...

میخندد و زیر لبش این بیت پایان است

مشهد، مدینه، کربلا را در خودت دریاب!

جانان تو هستی، گنبد و گلدسته بیجان است

                                                                          عباس سودایی


راهی پابوسم ، دعاگوی همه رفقا ...

گوهر هایی از اقیانوس

علامه طباطبایی (ره) :

ما کاری مهمتر از خودسازی نداریم ...

******

بزرگترین ریاضت ها ، همین دینداری است ...

******

علمی که انسان را سرگرم خود ساخته، از شناختن حق و حقیقت باز دارد،

در قاموس قرآن مجید، با جهل مرادف است ...

******

امر به مسارعت ( سرعت گرفتن ) در چند عمل است :

انفاق، کظم غیظ، عفو از خطاهای مردم، استغفار

******

گاهی یک عصبانیت، بیست سال انسان را به عقب می اندازد ...




تا پیش تو هست مادر از دست مده

چون با تو نشست گوهر از دست مده

جبران دمی از آن همه زحمت ها

بوسیدن دست دیگر از دست مده

                                                                           "الاحقر"


هر چند که جان در تن ما محبوس است

شادیم که از طایفه ققنوس است

آن شعله که هست، بهر او حبس زدا

پابوسی آستان شاه طوس است ...

                                                                     "الاحقر"



به دریا شکوه بردم از شب دشت

وزین عمری که تلخ تلخ بگذشت

به هر موجی که می گفتم غم خویش

سری میزد به سنگ و باز می گشت

                                                                         فریدون مشیری

بازار شعر فروشان، پر از مس است

این روز ها غزل ناب کیمیاست ...

                                                                "الاحقر"

           

 

حجه الاسلام قرائتی :

باید بر خودباختگی غلبه کنیم،مملکت ما دو کمبود

اساسی دارد یکی آنکه آخوندهایش نواب صفوی نیستند و دیگر اینکه کت و شلوار پوشانان آن

شریعتی نیستند ...


بگذار بگریم من و بگذار بگریم

بگذار در این نیمه شب تار بگریم


او رفت و امید دل من دور شد از من

بگذار که در دوری دلدار بگریم


در ماتم پژمردن گلهای امیدم

بگذار که چون ابر به گلزار بگریم


مرغ دل من پر زد و افتاد به دامش

بگذار بر این مرغ گرفتار بگریم


غم‌خوار من خسته به جز دیده‌ی من نیست

بگذار به غم‌خواری خود زار بگریم


در ورطه‌ی دیوانگیم می‌کُشد این عشق

بگذار بر این عاقبت کار بگریم



او رفت و امید دل من دور شد از من

بگذار که در دوری دلدار بگریم

شعر از: ملک ابراهیمی

                                         

                                                            دو سال بی بهجت ...


مادر موسی، چو موسی را به نیل

در فکند، از گفتهٔ رب جلیل

خود ز ساحل کرد با حسرت نگاه

گفت کای فرزند خرد بی‌گناه

گر فراموشت کند لطف خدای

چون رهی زین کشتی بی ناخدای

گر نیارد ایزد پاکت بیاد

آب خاکت را دهد ناگه بباد

وحی آمد کاین چه فکر باطل است ...

      

راستی،

دوستی

چقدر می ارزد ؟

قدر یک کوه طلا ! 

یا که سنگی سر راه ؟ 

چه تفاوت دارد !   

کاش هر قدر که هست  

از ته دل باشد ، از ته دل ...

                                                                   "الاحقر"



                        اینجا حسین ، سر زینب به دامنش                           

 وای از خرابه شام و سر حسین ...

                                                                                           "الاحقر"


فکرش به زجر ، میزندم شعله ها به تن

تشییع پیکر مادر ، آستین به دهن !؟


                                                                   "الاحقر"


و کجا میفهمیم !

دیدن قاتل همسر هربار

می کند قصه در را تکرار

                                                            "الاحقر"



شده یک شب که من از عشق تو بیدارم؟ نه

با همین وضعیت آماده ی دیدارم؟ نه


من که یک عمر به نوکر شدنم دل بستم

یک کمی مثل تو آیا شده رفتارم؟ نه


دیگر اصلا چه نیازی به طبیب عشق است!؟

واقعا من مگر از عشق تو بیمارم؟ نه  ...




الهى دل چگونه کالایى است که شکسته آن را خریدارى

و فرموده اى پیش دل شکسته ام

الهى اگر یکبار دلم را بشکنى، از من چه بشکن بشکنى ...


علامه حسن حسن زاده آملی (روحی فداه)


گذشته ، پر غم

                   اکنون ، درهم

                                     آینده ، مبهم ...

                                                                             (الاحقر)

            



افسوس بر آن دیده که روی تو ندیدست
یا دیده و بعد از تو به رویی نگریدست

گر مدعیان نقش به ببینند پری را
دانند که دیوانه چرا جامه دریدست

ای عاقل اگر پای به سنگیت بر آید
فرهاد بدانی که چرا سنگ بریدست

رحمت نکند بر دل بیچاره ی فرهاد
آن کس که سخن گفتن شیرین نشنیدست

از دستِ کمان مهره ی ابروی تو در شهر
دل نیست که در بر، چو کبوتر نطپیدست

در وهم نیاید که چه مطبوع درختی
پیداست که هرگز کس ار این میوه نچیدست

شرح قلم قدرت بی چون الهی
در روی تو، چون روی در آیینه پدیدست

ما از تو به غیر از تو نداریم تمنا
حلوا به کسی ده که محنت نچشیدست

با این همه باران بلا بر سر سعدی
نشگفت اگرش خانه ی چشم آب چکیدست

با پا زدند بردر و در را صدا زدند

بی اطلاع آمده و بی هوازدند

 

دیدند چون حریف نبردش نمیشوند

دستش طناب بسته به او پشت پا زدند

 

یک عده جاهل متجاهر به فسق هم

لب تشنه آمدند ولی آب را زدند!!

 

یکدسته مس که رنگ طلا هم ندیده اند

تهمت به بی کفایتی کیمیا زدند

 

با جمع نا منظمشان سنگریزه ها

سیلی به روی مادر آیینه ها زدند

 

شیطان پرست های به ظاهر خدا پرست

حتی تو را برای رضای خدا زدند!!

 

تحریف کرده اند تو را تازیانه ها

از بس که حرفهای تو را نا به جا زدند

 

 حالا که میشود اگر آن سالها نشد

پرسیدن همین که شما را چرا زدند؟؟

"شیخ رضا جعفری"


گیرم کسی به یاری ات امروز پا نشد

تا هست فاطمه به دگرها نیاز نیست
...






شیخ رجبعلی خیاط (ره) :

« امام حسین علیه السلام مشتری زیادی دارد، ممکن است امام‌های دیگر هم همین طور باشند، ولی خدا مشتری ندارد! من دلم برای خدا می‌سوزد که مشتری‌هایش کم است، کمتر کسی می‌آید بگوید: که من خدا را می‌خواهم و می‌خواهم با او آشنا شوم. »

شادی روح پاکش صلوات



زیر باران دوشنبه بعد از ظهر

اتفاقی مقابلم رخ داد

وسط کوچه ناگهان دیدم

زن همسایه بر زمین افتاد

سیب ها روی خاک غلطیدند

چادرش در میان گرد وغبار

قبلا این صحنه را...نمی دانم

در من انگار می شود تکرار

آه سردی کشید،حس کردم

کوچه آتش گرفت از این آه

و سراسیمه گریه در گریه

پسر کوچکش رسید از راه

گفت:آرام باش! چیزی نیست

به گمانم فقط کمی کمرم...

دست من را بگیر،گریه نکن

مرد گریه نمی کند پسرم

چادرش را تکاند، با سختی

یا علی گفت و از زمین پا شد

پیش چشمان بی تفاوت ما

ناله هایش فقط تماشا شد

 

صبح فردا به مادرم گفتم

گوش کن ! این صدای روضهء کیست

طرف کوچه رفتم و دیدم

در ودیوار خانه ای مشکی است

----------------------------

با خودم فکر می کنم حالا

کوچه ء ما چقدر تاریک است

گریه،مادر،دوشنبه،در،کوچه

راستی! فاطمیه نزدیک است...


نمی دونم چرا یه دفعه یاد این دیالوگ معروف افتادم ، راستی یادتون میاد اسم آژانس توی فیلم چی بود؟  


" کاکتوس"


حاج کاظم: میدونم بد موقعی برای قصه شنیدنه، ولی من، میخوام براتون یه قصه بگم، وقت زیادی ازتون نمیگیرم، یکی بود یکی نبود، یه شهری بود خوش قد و بالا، آدمایی داشت محکم و قرص ، ایام ایام جشن بود. جشن غیرت، همه تو اوج شادی بودن که یهو یه غول به این شهر حمله کرد . اون غول غول گشنه ای بود که می خواست کلی ازین شهر و ببلعه ،همه نگران شدن حرف افتاد با این غول چیکار کنیم ما خمار جشنیم ، بهتره سخت نگیریم، اما پیر مراد جمع گفت: باید تازه نفسا برن به جنگ، قرعه بنام جوونا افتاد، جوونایی که دوره کرکریشون بود رفتن به جنگ غول، غول غول عجیبی بود یه پاشو می زدی دو تا پا اضافه می کرد دستاشو قطع میکردی چند تا سر اضافه می شد ،خلاصه چه دردسر، بلاخره دست و پای آقا غوله رو قطع کردن و خسته و زخمی برگشتن به شهرشون که دیدن پیرشون سفر کرده، یکی از پیر جوونای زخم چشیده جاشو گرفته، اما یه اتفاق افتاده بــــود!!!


وای اگر چشم کسی،

چشم به راهم باشد،

تا ز "خود" برگردم ...

هر که هستی، باش

هر کجا هستی، باش

اما خدا را، آنگونه که او خواهد

باش ...

                                                        "الاحقر"






صبح تو مترو بودم که پدرش زنگ زد ،

گریه امونش نمی داد ،

گفت علیرضا پر کشیده ...

خدایا جیگرم ...

ای خدا ...


ای ساربان آهسته ران، کارام جانم می رود

وان دل که با خود داشتم، با دلستانم می رود


من مانده ام مهجور از او، بیچاره و رنجور ازو

گویی که نیشی دور ازو، در استخوانم میرود


گفتم به نیرنگ و فسون، پنهان کنم ریش درون
پنهان نمی ماند که خون، بر آستانم می رود

او می رود دامن کشان، من زهر تنهایی چشان

دیگر مپرس از من نشان، کز دل نشانم می رود

در رفتن جان از بدن، گویند هر نوعی سخن

من خود به چشم خویشتن، دیدم که جانم می رود

شیخ اجل سعدی



                        

                         وقتی رفتی دلم غم داشت ؛

                             هرچند آنگاه که بودی هم ، ماتم داشت

                                 نمی دانم ؛ بی تو یا با تو ، چیزی کم داشت

                                     آری ؛ او

                                                       خویش را گم کرده بود ...

                                                                     (الاحقر)





        چه خوش است حال مرغی که قفس ندیده باشد

    چه نکوتر آنکه مرغــی ز قفـس پریده باشد


پـر و بـال ما بریدند و در قفـس گشـودند

چه رها چه بسته مرغی که پرش بریده باشد


من از آن یکی گـزیدم که بجـز یکـی ندیدم

که میان جمله خوبان به صفت گزیده باشد


عجب از حبیـبم آید که ملول می نماید

نکند که از رقیبان سـخنی شـنیده باشد


اگر از کسی رسیده است به ما بدی بماند

به کسی مبـاد از ما که بدی رسـیده باشد

 

مادر بحرینی در کنار قتلگاه فرزند ...


بسم الله الرحمن الرحیم


« إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ!

من تأثرات قلبی خودم را نمی توانم اظهار کنم، قلب من در فشار است،


با تأثرات قلبی روز شماری می کنم که چه وقت مرگ پیش بیاید.

ایران دیگر عید ندارد ، عید ایران را عزا کرده اند،

ای سران اسلام به داد اسلام برسید، ای علمای نجف به داد اسلام برسید، ای علمای قم به داد

اسلام

برسید رفت اسلام ...

ای ملل اسلامی!


مرگ نابود کننده لذّت‏ها، تیره کننده خواهش‏هاى نفسانى، و دور کننده اهداف شماست، مرگ دیدار کننده‏اى دوست نداشتنى، هماوردى شکست ناپذیر و کینه توزى است که بازخواست نمى ‏شود، دام‏ هاى خود را هم اکنون بر دست و پاى شما آویخته، و سختى‏ هایش شما را فرا گرفته، و تیرهاى خود را به سوى شما پرتاب کرده است. قهرش بزرگ، و دشمنى او پیاپى و تیرش خطا نمى ‏کند. چه زود است که سایه‏ هاى مرگ، و شدّت دردهاى آن، و تیرگى‏ هاى لحظه جان کندن، و بیهوشى سکرات مرگ، و ناراحتى و خارج شدن روح از بدن، و تاریکى چشم پوشیدن از دنیا، و تلخى خاطره‏ ها، شما را فرا گیرد. پس ممکن است ناگهان مرگ بر شما هجوم آورد، و گفتگوهایتان را خاموش، و جمعیّت شما را پراکنده، و نشانه‏ هاى شما را نابود، و خانه‏ هاى شما را خالى، و میراث خواران شما را بر انگیزد تا ارث شما را تقسیم کنند، آنان یا دوستان نزدیکند که به هنگام مرگ نفعى نمى ‏رسانند، یا نزدیکان غم زده‏اى که نمى‏ توانند جلوى مرگ را بگیرند، یا سرزنش کنندگانى که گریه و زارى نمى‏ کنند.






حجت الاسلام و المسلمین آقاتهرانی :

خاطره ای دارم که خودم از آقای بهجت ره شنیدم . تابستان حدود 23 سال قبل بود که یکی از علمای بزرگ از دنیا رفت. ما حدود پانزده نفر بودیم که می رفتیم درس آیت الله بهجت. آیت الله مصباح هم به بنده توصیه کرده بود که پای درس ایشان زودتر بروید و دیرتر بیایید بیرون تا غیر از درس، از آقای بهجت بهره های دیگر هم ببرید. آن روز یادم هست درس که تمام شد ایشان با یک حالت خاصی فرمودند که نمی دانم آقایان خبر دارند یا نه ولی خوب است که توجه داشته باشید. آیت الله بهجت به ما فرمودند که یکی از دوستان لبنانی من که تشرف خدمت حضرت دارد آمده بود قم و می گفت در تابستان وقتی در محضر آقا در لبنان بودم، ایشان به من فرمودند که فلانی من می خواهم بروم نجف شما هم می آیید؟ دوست لبنانی هم به حضرت گفته بود بله! به یکباره می بیند که در و دیوار و آدمها همه عوض شدند و  متوجه می شود که رسیده اند به نجف! آقا می رسند به در خانه ای یاالله می گویند و وارد می شوند که ...

              



ای صورت پهلو به تبدل زده ! ای رنگ

من با تو به دل یکدله کردن ، تو به نیرنگ

 

گر شور به دریا زدنت نیست از این پس

بیهوده نکوبم سر سودا زده بر سنگ

 

با من سر پیمانت اگر نیست نیایم

چون سایه به دنبال تو فرسنگ به فرسنگ

 

من رستم و سهراب تو ! این جنگ چه جنگی است

گر زخم زنم حسرت و گر زخم خورم ننگ

 

یک روز دو دلباخته بودیم من و تو !

اکنون تو ز من دلزده ای ! من ز تو دلتنگ

 

فاضل نظری

                        



چشمت به چشم ما و دلت پیش دیگری ست

جای گلایه نیست که این رسم دلبری ست

 

هرکس گذشت از نظرت در دلت نشست

تنها گناه آینه ها زودباوری ست

 

 مهرت به خلق بیشتر از جور بر من است

سهم برابرِ همگان نابرابری ست

 

 ساحل جواب سرزنش موج را نداد

گاهی فقط سکوت سزای سبکسری ست

 

                                                            (فاضل نظری)






هر گوشه که می نشست تنهایی بود

 بغضی که نمی شکست تنهایی بود

 برخواست که هر چه داشت با خود ببرد

 در گنجه فقط دو دست تنهایی بود

 

جلیل صفر بیگی

بگذار بگریم من و بگذار بگریم

بگذار در این نیمه شب تار بگریم


او رفت و امید دل من دور شد از من

بگذار که در دوری دلدار بگریم


در ماتم پژمردن گلهای امیدم

بگذار که چون ابر به گلزار بگریم


مرغ دل من پر زد و افتاد به دامش

بگذار بر این مرغ گرفتار بگریم


غم‌خوار من خسته به جز دیده‌ی من نیست

بگذار به غم‌خواری خود زار بگریم


در ورطه‌ی دیوانگیم می‌کُشد این عشق

بگذار بر این عاقبت کار بگریم



او رفت و امید دل من دور شد از من

بگذار که در دوری دلدار بگریم

شعر از: ملک ابراهیمی


این پیاده می شود، آن وزیر می شود

صفحه چیده می شود، داروگیر می شود

این یکی فدای شاه، آن یکی فدای رخ

در پیادگان چه زود مرگ و میر می شود

فیل کج روی کند، این سرشت فیل هاست

کج روی در این مقام،  دلپذیر می شود

اسب خیز می زند، جست و خیز کار اوست

جست و خیز اگر نکرد، دستگیر می شود

آن پیاده ضعیف راست راست می رود

کج اگر که می خورد، ناگزیر می شود

هر که ناگزیر شد، نان کج بر او حلال

این پیاده قانع است، زود سیر می شود

آن وزیر می کشد، آن وزیر می خورد

خورد و برد او چه زود چشمگیر می شود

ناگهان کنار شاه خانه بند می شود

زیر پای فیل، پهن، چون خمیر می شود

آن پیاده ضعیف عاقبت رسیده است

هر چه خواست می شود، گر چه دیر می شود

این پیاده، آن وزیر... انتهای بازی است

این وزیر می شود، آن به زیر می شود...

محمد کاظم کاظمی



مانند طفل در به دری گریه میکنم
مثل گدای پشت دری گریه میکنم

اشک مرا زمان گدایی ندیده اند
این بار چون تو میگذری گریه میکنم

حالا که بین این همه مردم زیادیم
از این به بعد یک نفری گریه میکنم

حتی اگر مرا بزنی قول میدهم
با آب و تاب بیشتری گریه میکنم

تنبیه تو حواس مرا جمع میکند
من سالها ز خیره سری گریه میکنم

بار مرا کسی نخریده...تو می خری؟!
بار مرا بخر, نخری گریه میکنم

از چند جا شکسته پرم..ای شکسته بند!
از غصه شکسته پری گریه میکنم

این روزه ها به درد قیامت نمیخورد
دارم برای بی سپری گریه میکنم

آقا نیامد و دل ما همچنان شکست
پس پای سفره سحری گریه میکنم

جان همان که زائر بابا نشد مرا
یک کربلا ببر , نبری گریه میکنم

علی اکبر لطیفیان

مناظره خسرو با فرهاد

نخستین بار گفتش کز کجایی
                                          بگفت از دار ملک آشنایی

بگفت آنجا به صنعت در چه کوشند

                                           بگفت اندوه خرند و جان فروشند

بگفتا جان فروشی در ادب نیست

                                            بگفت از عشقبازان این عجب نیست

بگفت از دل شدی عاشق بدین سان؟

                                             بگفت از دل تو می گویی من از جان

بگفتا عشق شیرین بر تو چون است

                                              بگفت از جان شیرینم فرون است

بگفتا هر شبش بینی چو مهتاب

                                               بگفت آری، چو خواب آید کجا خواب؟

بگفتا دل ز مهرش کی کنی پاک

                                               بگفت آن گه که باشم خفته درخاک




در این مقاله سیره ولایی علامه طباطبایی (ره) صاحب تفسیر المیزان در رابطه با حضرت رضا (علیه السلام) را ذکر می کنیم.
علامه طباطبایی می فرمودند: «همه امامان علیهم السلام لطف دارند، اما لطف حضرت رضا علیه السلام محسوس است.» و در نقلی دیگر، بیان می کردند: «همه امامان معصوم علیهم السلام رئوف هستند، اما رأفت حضرت امام رضا علیه السلام ظاهر است.»
و نیز می فرمودند: «انسان هنگامی که وارد حرم رضوی علیه السلام می شود، مشاهده می کند که از در و دیوار حرم آن امام رأفت می بارد.»

ایشان هر ساله به مشهد مشرف می شد حتی در پنج شش ماه آخر عمر با همه کسالتی که داشت به مشهد مشرف شد. یکی از بستگان نزدیک ایشان می گفت:
«با آغوش باز با آن کهولت سن و کسالت، جمعیت را می شکافت و با علاقه ضریح را می بوسید و توسل می جست که گاهی به زحمت او را از ضریح جدا می کردیم ... .»
ایشان می گفت: «من به حال این مردم که این طور عاشقانه ضریح را می بوسند، غبطه می خورم ... .»
فرزند ایشان نقل می کردند: در سال آخر حیاتشان به دلیل کسالتی که داشتند و بنا به تأکید و توصیه پزشکِ مخصوص نمی خواستیم که ایشان به مشهد مقدس بروند. ولی ایشان اصرار داشتند و رفتند.
پس از مراجعت از مشهد، به ایشان گفتم سرانجام به مشهد رفتید، فرمود: «پسرم جز مشهد کجاست که آدم بتواند دردهایش را بگوید و درمانش را بگیرد؟»
علامه طباطبایی وقتی به مشهد، مشرف می شد، از وی تقاضا می کردند که در خارج از مشهد چون طُرقبه و ... به دلیل اعتدال هوا، سکونت داشته باشند و گهگاهی برای زیارت مشرف گردد. ایشان ابداً قبول نمی کرد و می فرمود: «ما از پناه امام هشتم به جای دیگری نمی رویم.»
یکی از شاگردان علامه طباطبایی می گوید: «... هیچ به خاطر ندارم که از اسم هر یک از ائمه علیهم السلام بدون ادای احترام گذشته باشند. در مشهد که همه ساله مشرف می شدند و تابستان را در آنجا می ماندند وقتی وارد صحن حضرت رضا علیه السلام می شدند، بارها که در خدمتشان بودم و می دیدم که دست های مرتعش را روی آستانه در می گذاشتند و با بدن لرزان از جان و دل آستانه در را می بوسیدند، گاهی از محضرشان التماس دعا درخواست می شد می گفتند: «بروید از حضرت بگیرید؛ ما اینجا کاره ای نیستیم؛ همه چیز آنجاست! »
علامه طباطبایی
زمانی نویسنده مشهوری بوسیدن ضریح امامان علیهم السلام و این قبیل احترام نهادن ها را تشنیع می کرد. وقتی سخن او را به مرحوم علامه در حرم رضوی علیه السلام عرض کردند، ایشان فرمود: «اگر منع مردم نبود، من از دم مسجد گوهرشاد تا ضریح، زمین را می بوسیدم.»
و روزی در صحن حرم امام رضا علیه السلام شخصی به علامه [که اصلاً اذن نمی داد کسی دست ایشان را ببوسد] عرض کرد: «از راه دور آمده ام و می خواهم دست شما را ببوسم.» علامه فرمود: «زمین صحن را ببوس که از سر من هم بهتر است! »
یک بار علامه می خواستند به روضه رضوی علیه السلام مشرف شوند. به ایشان عرض شد: « آقا! حرم شلوغ است؛ وقت دیگری بروید! » فرمودند: «خوب، من هم یکی از شلوغ ها! » و رفتند. مردم هم که ایشان را نمی شناختند تا راهی برایشان بگشایند و در نتیجه، هر چه سعی کردند دستشان را به ضریح مبارک برسانند، نشد و مردم ایشان را به عقب هل دادند. وقتی بازگشتند، اطرافیان پرسیدند: «چطور بود؟» فرمودند: «خیلی خوب بود! خیلی لذت بردم! »
حجت الاسلام معزّی نقل می کند که یک بار در ایام طلبگی به مشهد رفته بودم و در صحن های حرم رضوی علیه السلام قدم می زدم و به بارگاه امام می نگریستم اما داخل رواق ها و روضه نمی رفتم. ناگهان دست مهربانی بر روی شانه هایم قرار گرفت و با لحنی آرام فرمود:
«حاج شیخ حسن! چرا وارد نمی شوی؟! » نگاه کردم و دیدم علامه طباطبائی است. عرض کردم: خجالت می کشم با این آشفتگی روحی بر امام رضا علیه السلام وارد شوم. من آلوده کجا و حرم پاک ایشان کجا! آنگاه مرحوم علامه فرمود:
«طبیب برای چه مطب باز می کند؟ برای این که بیماران به وی مراجعه کنند و با نسخه او تندرستی خود را بیابند. این جا هم دارالشفای آل محمد ـ علیهم السلام ـ است. داخل شو که امام رضا علیه السلام طبیب الأطباء است.»


منبع:

پایگاه صالحین

تمام راه ظهور تو با گنه بستم

دروغ گفته ام آقا که منتظر هستم

 

کسی به فکر شما نیست راست می گویم

دعا برای تو بازیست راست می گویم

 

اگرچه شهر برای شما چراغان است

برای کشتن تو نیزه هم فراوان است

 

من از سرودن شعر ظهور می ترسم

دوباره بیعت و بعدش عبور می ترسم

 

من از سیاهی شب های تار می گویم

من از خزان شدن این بهار می گویم

 

درون سینه ما عشق یخ زده آقا

تمام مزرعه هامان ملخ زده آقا

 

کسی که با تو بماند به جانت آقا نیست

برای آمدن این جمعه هم مهیّا نیست

(سیدامیرحسین میرحسینی)



                 بوی آهو

سر از لبریزی نامت چنان مسرور می رقصد
که جشن گندم است انگار و دارد مور می رقصد

چه کرده جذبه ی چشم تو با آغوش این غربت
که زائر قصد اینجا می کند از دور می رقصد

دو تا چشم پریشان بر ضریحت بستم و حالا
دو تا ماهی قرمز در پس این تور می رقصد

تمام خاک اینجا بوی آهوی ختن دارد
اگر عطار در بازار نیشابور می رقصد

چنان در دستگاه شوق ات افتاد اختیار از کف
که در بزم همایونت کبوتر شور می رقصد

به شوق لمس دستان تو از بسیاری مستی
سه دانه دل میان سینه انگور می رقصد

شفا از سمت آن دست مسیحایی اگر باشد
فلج کف می زند، کر می نوازد، کور می رقصد
جواد اسلامی


دلم هوای تو کرده ، بگو چه چاره کنم ؟



آنکه چند روزی خود را از هرزه خواری و هرزه کاری ، و از گزاف و یاوه سرائی ، بلکه زیاده گویی و خلاصه از مشتهیات و تعشّقات حیوانی باز بدارد، می بیند که اقتضای تکوینی نفس اینست که از ریاضت ، ضیاء و صفا می یابد و آثار او را نور و بهایی است، پس اگر ریاضت مطابق دستور العمل انسان ساز، اعنی منطق وحی، « انّ هذا القرآن یهدی للتی هی اقوم» بوده باشد ، اقتضای تکوینی نفس به کمال غایی و نهایی خود نائل آید. (  صد کلمه در معرفت نفس/کلمه  49)



مثل هر جمعه با یک بغل پرونده از اتاق آقا زد بیرون. هنوز قدم از قدم برنداشته با کنجکاوی پرسیدم: «این هفته پرونده ها چطور بود؟» یک نگاه عاقل اندر سفیه بهم انداخت و درحالی که با سر به اتاق اشاره می کرد، آرام گفت:

«صدای گریه آقا رو نمیشنوی؟!»




زن غربی                                                              زن شرقی

ومگر حجاب چیست ؟ جز عزت نفس ...


افشای علت واقعی خودکشی فرزند شاه مخلوع




 شبکه تلویزیون العربیه، علت خودکشی جوانترین پسر شاه مخلوع ایران را ناشی از تألمات روحی و افسردگی وی بعد از غرق شدن اخیر یک دختر که با وی رابطه داشته، عنوان کرده است.

به گزارش شبکه ایران، یکی از افراد طیف اصلاحات که اکنون در آمریکا زندگی می‌کند و انتقادات  تندی را علیه این جریانمطرح می‌کند، در جدید اظهارنظر خود به بررسی واقعیت ماجرای خودکشی علیرضا پهلوی پرداخته است.

"داریوش سجادی" در یادداشتی که در وبلاگ شخصی خود منتشر کرده، با اشاره به نحوه   برخورد خانواده پهلوی با این مساله، نوشته است: خبر خودکشی «علیرضا پهلوی» سومین  فرزند محمدرضا پهلوی و حواشی آن خبر و مضافاً شیوه برخورد خانواده پهلوی با این واقعه بار دیگر و متاسفانه قرینه ای از سفاهت یا سفیه فرض کردن مخاطب توسط این خانواده را نشانه‌گذاری کرد.

هر چند بدلائل اخلاقی و انسانی مایل نبودم در موقعیت به عزا نشستن این خانواده باب نقادی  رفتار و گفتار نامتعارف ایشان را مفتوح کنم اما از آنجا که صاحبان عزا که در اولویت موظف به حفظ حرمت متوفای! خودند، رعایت نکرده و بجای «رعایت آداب عزا» متاسفانه مشاهده شد کوشیدند از جسد بی جان فرزند و عضو خانواده شان سکو و تریبونی جهت تحصیل منویات سیاسی شان بسازند. دلائل ذکر شده در چرائی خودکشی مرحوم علیرضا که بلافاصله ضمن صدور بیانیه ای توسط رضا پهلوی فرزند ارشد محمد رضا و پادشاه خودخوانده سلطنت پهلوی اطلاع رسانی شد حاکی از تعمد ایشان و احیاناً خانواده ایشان در توهین و بی احترامی به شعور مخاطب است. آیا آقای رضا پهلوی عطف به بیانیه صادره اش در تبییین چرائی مرگ برادرش می تواند صادقانه و روانکاوانه و کارشناسانه بفرمایند خود کشی برادر چگونه می تواند متاثر از خاطره دردناک فوت پدر باشد؟

سجادی اضافه کرده است: تاکنون و شخصاً هیچ روانکاوی را ندیده ام که بتواند بر ادعای آقای رضا پهلوی صحه بگذارد که فردی بعد از گذشت بیش از32 سال از فوت پدر اکنون دچار افسردگی مزمن منجر به خودکشی شود. افسردگی منجر به خودکشی بعد از 32سال!!!؟ ایضاً افسردگی منجر به خودکشی بعد از خودکشی نه سال پیش خواهر!!!؟ مضافاً آنکه رضا پهلوی در بیانیه خود دلیل سومی نیز در توجیه چرائی خودکشی برادر مطرح کرده مبنی بر آنکه ایشان همچون «میلیون ها جوان ایرانی» آزرده از ابتلائات کشورش، دست به خودکشی زده. اما آقای رضا پهلوی فراموش کرده اند تا بفرمایند اولاً بر اساس کدام معیار و ترازی یک مرد 45 ساله را می توان جوانی در کنار میلیون ها جوان ایرانی معرفی کرد؟ گذشته از آنکه حال حتی اگر از سر تساهل هم آن مرحوم را بتوان «جوان» فرض کرد حال بر اساس کدام حجت و ادله عقلی می توان راه حل فائق آمدن بر دل آزردگی از ابتلائات کشور را در خودکشی معرفی کرد؟


 
وی در پایان هم به مطلب مطرح شده در یک شبکه ماهواه‌ای می‌پردازد و پرده از علت واقعی خودکشی علیرضا پهلوی بر می‌دارد.

سجادی در این زمینه نوشته است: آیا اشکالی داشت تا مطابق خبر ظاهراً قرین به صحت شبکه العربیه خودکشی «علیرضا» را ناشی از تالمات روحی و افسردگی وی بعد از غرق شدن اخیر دوست دخترش (لیلا آزموده) در دریا اعلام می‌کردند؟!

گفتنی است "علیرضا پهلوی" چند روز پیش در خانه خود در شهر بوستون آمریکا دست به خودکشی زد تا او هم به خواهرش "لیلا پهلوی" بپیوندد؛ خواهری که چند سال پیش و در انگلیس دست به خودکشی زده بود.

 

 

    

 








پیش از اینها فکر می کردم خدا ...



پیش از اینها فکر می کردم خدا

 

پیش از اینها فکر میکردم خدا

خانه ای دارد کنار ابر ها

مثل قصر پادشاه قصه ها

خشتی از الماس خشتی از طلا

پایه های برجش از عاج و بلور

بر سر تختی نشسته با غرور

ماه برق کوچکی از از تاج او

هر ستاره پولکی از تاج او

اطلس پیراهن او آسمان

نقش  روی دامن او  کهکشان

رعد و برق شب طنین خنده اش

سیل و طوفان نعره ی توفنده اش

دکمه ی پیراهن او آفتاب

برق تیر و خنجر او ماهتاب


پیش از اینها فکر می کردم خدا


هیچ کس از جای او آگاه نیست

هیچ کس را در حضورش راه نیست


از علامه جعفری می‌پرسند چی شد که به این کمالات رسیدی؟! ایشان در جواب خاطره‌ای از دوران طلبگی تعریف و اظهار می‌کنند

 که هرچه دارند از کراماتی است که به دنبال این امتحان الهی نصیبشان شده

 «ما در نجف در مدرسه صدر اقامت داشتیم. خیلی مقید بودیم، در جشن‌ها و ایام سرور، مجالس جشن بگیریم و ایام سوگواری را هم، سوگواری می‌گرفتیم.

 شبی مصادف شده بود با ولادت حضرت فاطمه زهرا(س) اول شب نماز مغرب و عشا می‌خواندیم و شربتی می‌خوردیم. آن گاه با فکاهیاتی مجلس جشن و سرور ترتیب می‌دادیم.

 آقایی بود به نام آقا شیخ حیدرعلی اصفهانی که نجف‌آبادی بود. معدن ذوق بود. او که می‌آمد من به الکفایه قطعاً به وجود می‌آمد جلسه دست او قرار می‌گرفت.




              چه کسی باور کرد !؟

                                   جنگل جان مرا

                                         شعله شمع تو

                                                    خاکستر کرد ...

 -------------------------------------------------------------------------------------




" آتش بگیر تا که بدانی چه می کشم     


احساس سوختن به تماشا نمی شود! "





ای به شهیدان خدا پیشتاز

سینه به شمشیر بلا کرده باز

مسلم اسلامی و اسلام ناب

کوفه شب تیره و تو آفتاب

پیش قدم از شهدای حسین

کرده سر و جان به فدای حسین

حائر تو بر همه دارالامان

زائر قبر تو امام زمان



سرا پا اگـــــر زرد و پژمــــــــرده ایم      .   .   .      ولی دل به پاییــــــــز نسپـــرده ایم

چو گلـــــــدان خالـــــی، لب پنجـره      .   .   .      پر از خاطــــــرات ترک خـــــورده ایم

اگر داغ دل بــــــود ، ما دیـــــده ایم      .   .   .      اگر خون دل بــــود، ما خــــورده ایم

اگر دل دلیــــل اســــــت، آورده ایم      .   .   .      اگر داغ شـــــرط است، ما برده ایم

اگر دشنـــه دشمنـــــــــان، گردنیم      .   .   .      اگر خنجــــــر دوستـــــان، گرده ایم

گواهـــی بخواهیـــــد، اینــــک گواه      .   .   .      همین زخم هایی که نشمــرده ایم

دلی سربلنـــــد و سری سر به زیر      .   .   .      از این دست عمری به سر برده ایم

 

قیصر امین پور

 

 


 تقدیم به یک دوست ...


از شوکت فرمانرواییها سرم خالی است

من پادشاه کشتگانم، کشورم خالی است

 

چابک‌سواری، نامه‌ای خونین به دستم داد

با او چه باید گفت وقتی لشگرم خالی است

 

خون‌گریه‌های امپراتوری پشیمانم

در آستین ترس، جای خنجرم خالی است

 

مکر ولیعهدان و نیرنگ وزیران کو؟

تا چند از زهر ندیمان ساغرم خالی است؟

 

ای کاش سنگی در کنار سنگها بودم

آوخ که من کوهم !  ولی دور و برم خالی است

 

فرمانروایی خانه بر دوشم، محبت کن

ای مرگ! تابوتی که با خود می‌برم خالی است

 

فاضل نظری






در عکس بالا کدوم دانش آموز خسته و خواب آلود بنظر میرسد؟

کدوم هاشون دوقلو اند؟

چند تا زن در عکس دیده میشه؟

چند نفرشون خوشحال اند؟

چند نفرشون ناراحت اند؟





                         هی دست می‌رود به کمرها یکی یکی

                            وقتی که می‌رسند خبرها یکی یکی


خم گشته است قد پدرها دوتا دوتا

وقتی که می‌رسند پسرها یکی یکی


باب نیاز باب شهادت درِ بهشت

روی تو باز شد همه درها یکی یکی


سردار بی‌سر آمده‌ای تا که خم شوند

از روی دارها همه سرها یکی یکی


رفتی که وا شوند پس از تو به چشم ما

مشتِ پُر قضا و قدرها یکی یکی


رفتی که بین مردم دنیا عوض شود

درباره‌ی بهشت نظرها یکی یکی


در آسمان دهیم به هم ما نشانشان

آنان که گم شدند سحرها یکی یکی


آنان که تا سحر به تماشای یادشان

قد راست می‌کنند پدرها یکی یکی

مهدی رحیمی




 اومدم تا ببینم لحظه عاشق شدنو

به دلم افتاده بود صدا زدین آقا منو

 

دل تنهامو آوردم با یه دنیا دلخوشی

کمتر از آهو که نیستم میشه ضامنم بشی

 

اومدم همسایه های پاپرت رو دون بدم

دلمو رو دست بگیرم تا بهت نشون بدم

 

روبروی گنبدت سجده کنم سلام بدم

خسته نیستم اگه من از راه دوری اومدم

 

بگم آفتابیو و عاشقم درست مثل جنوب

با همون لهجه دریایی که میدونی تو خوب

 

 

روبروت بی اختیار دوباره زانو بزنم

میون گریه بگم غریبو در به در منم

 

تو رو شاهد بگیرم که با خدا حرف بزنی

میدونم که دست رد باز به سینم نمیزنی

 

میدونم شفاعت بی منتت زبون زده

به همین امید دلم به مشهد تو اومده

 

تو که اسمت با غم نقاره ها روی لباست

همه صحن طلات ردپای فرشته هاست

 

دست خالی هیچکسی از در خونت نمیره

یا رضا رضا میگم تا قلبم آروم بگیره

یا رضا رضا میگم تا قلبم آروم بگیره

 

ترانه سرا ( ارام صبا (رسول)

 ------------------------------------------------------------------------------------------------------------


 

خراسان در خراسان  نور در جان تو می‌چرخد

مگر خورشید در چاک گریبان تو می‌چرخد؟


خراسان مُهر دریا می‌شود با گام‌های تو

به دست ابرها تسبیح باران تو می‌چرخد


اگر شوق وصالت نیست در آیینه‌ها، درها

چرا آیینه در آیینه، ایوان تو می‌چرخد


طواف عاشقان هم بر مدار چشم‌های توست

سماع صوفیان هم گرد عرفان تو می‌چرخد 


به سقّاخانه ات زیباست رقص کاسه‌های نور

در این پیمانه، آن پیمانه، پیمان تو می‌چرخد


بیابان در بیابان گرگ شد، هر کوه، صیّادی  

چقدر آهوی زخمی در شبستان تو می‌چرخد


در این آدینه لبریز از آغاز گل، شاعر!

شروع تازه‌ای در بیت پایان تو می‌چرخد

                                                                 

علیرضا قزوه - شب میلاد امام رضا (ع) 1384

 






برداشت شما از فضای این سه پرنده چیست ؟

برداشت من این بیت مولاناست :

از مقامات تبتل تا فنا

پله پله تاملاقات خدا


به نسیمی که همه راه به هم می‌ریزد

کی دل سنگ تو را آه به هم می‌ریزد



سنگ در برکه می‌اندازم و می‌‌پندارم

با همین سنگ زدن ، ماه به هم می‌ریزد !



عشق بر شانه ی هم چیدن ِ چندین سنگ است

گاه می‌ماند و ناگاه به هم می‌ریزد



آنچه را عقل به یک عمر به دست آورده است

عشق یک لحظه کوتاه به هم می‌ریزد



آه ، یک روز همین آه تو را می‌گیرد

گاه یک کوه به یک کاه به هم می‌ریزد . . .




فاضل نظری


          



قلبی شکست و دور و برش را خدا گرفت

نقاره می زنند . . . مریضی شفا گرفت


دیدی که سنگ در دل آیینه آب شد
دیدی که آب حاجت آیینه را گرفت


خورشید آمد و به ضریح تو سجده کرد
اینجا برای صبح خودش روشنا گرفت


پیغمبری رسید و در این صحن پر ز نور
در هر رواق خلوت غار حرا گرفت


از آن طرف فرشته ای از آسمان رسید
پروانه وار گشت و سلام مرا گرفت


زیر پرش نهاد و به سمت خدا پرید
تقدیم حق نمود و سپس ارتقا گرفت


چشمی کنار این همه باور نشست و بعد
عکسی به یادگار از این صحنه ها گرفت


دارم قدم قدم به تو نزدیک می شوم
شعرم تمام فاصله ها را فرا گرفت


دارم به سمت پنجره فولاد می روم...
جایی که دل شکست و مریضی شفا گرفت ...

رحمان نوازنی

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



یکروز، صبح زود، ازل بود یا ابد

فرقی نمی‌کند، سر این راهِ نابلد

 

پا کردم عقل را و بسی راه، دور شد

نزدیک بود گم کُنَدَم کفشِ بی‌خرد

 

یکروز صبح، زود رسیدم که: اَلسلام

یکروز صبح، جای صنم گفتم: الصمد

 

عیسی که نیستی، پدر تو امام بود

این بار چندم است که گهواره حرف زد؟!

 

ای آبِ نونهال، که یک قطره‌ی شما

کافیست در شکستن اندامِ پیرِ سد

 

تو آن ستاره‌ای که تمام منجمان

حتی نکرده‌اند شبی هم تو را رصد

 

نام تو چیست؟ کودک موسی؟ نه؟ گــُل؟ نه؟ سیب؟

جایت کجاست؟ باغچه؟ گهواره؟ یا سبد؟

 

دریا کنار مرقد تو موج می‌زند

ماهی و پادشاهی تو حکم جزر و مـَدّ

 

از یک شروع می شوی و هفت مرتبه

در جلوه می‌روی، بشوی هشتمین عدد

 

هر کس که می‌دهد به تو از دور یک سلام

وقت جواب، مضربی از هشت می‌شود

 

اینجا فقط تویی و تویی این "تویی " چه خوب!

آنجا منم، منم، منم و این "منم " چه بد!

 

من قصد کرده‌ام بروم مشهدالرضا

من قصد کرده‌ام بروم، یا علی مدد!... 

 شیخ رضا جعفری


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


این واژه‌ها که هیئت انسان گرفته‌اند
تنها برای دیدن تو جان گرفته‌اند

تنها نه واژه‌ها که جهانی به نام تو
عاشق شدند و راه بیابان گرفته‌اند

حتی کبوتران سراسیمه‌ی جهان
در سایه‌سار امن تو سامان گرفته‌اند

این ابرهای هیچ نباریده بر زمین
از چشم‌های سبز تو باران گرفته‌اند

تنها نه صید چشم تو هستند آهوان
این چشم‌ها پلنگ، فراوان گرفته‌اند

شیرینی غزل که برای تو گفته‌اند
شور جوانی است که پیران گرفته‌اند

تنها به شوق دیدن رویت مسافرند
این عاشقان که راه خراسان گرفته‌اند

حسین حاجی هاشمی


       برو گرد ذلت ز دامن بشوی       که ناگه ز بالا ببندند جوی













بدون شرح ...


                                                                                                                                       

کاش می شد چون کبوتران حریمت با عسل گنبد طلا افطار کنیم ...


با گندم بهشتت ، با نان و پنیر راْفتت ، وبا آب زلال سقاخانه ات ...


کاش می شد ...


                     









  نیا نیا گل نرگس جهان که جای تو نیست

  دو صد ترانه به لبها یکی برای تو نیست

 

  نیا نیا گل نرگس که در زلال دلی

  هزار آینه نقش و یکی ز خال تو نیست

 

  نیا نیا گل نرگس تو را به خاک بقیع

  که شهر ما نه مُهیای گامهای تو نیست

 

   نیا نیا گل نرگس به آسمان سوگند

   قسم به نام و نهادت دلی برای تو نیست

 

   نیا نیا گل نرگس ز رنجمان تو مکاه

   کسی ز خلق و خلائق فدای راه تو نیست

 

   نیا نیا گل نرگس بدان و آگه باش

   که جای سجده گه ِ ما هنوز مال تو نیست

 

   نیا نیا گل نرگس که چون علی تنها

   به فجر صبح ظهورت کسی کنار تو نیست

 

   نیا نیا گل نرگس به مجلس ندبه

   که ندبه ، ندبه خرقه است و پایگاه تو نیست

 

   نیا نیا گل نرگس دعای عهد کجاست؟

   نه این نماز جماعت به اقتدای تو نیست

 

   نیا نیا گل نرگس به جان تشنه عشق

   دعا دعای ظهور است ولی برای تو نیست

 

   نیا نیا گل نرگس سقیفه ها برپاست

   ردای سبز خلافت ولی برای تو نیست

 

   نیا نیا گل نرگس به مادرت زهرا

   کسی برای شهادت به کربلای تو نیست

 

  نیا نیا گل نرگس نیا به دعوت ما

  هزار نامه کوفی یکی برای تو نیست

 

  نیا نیا گل نرگس فدا شوی مولا

  برای عصر عجیبی که خواستار تو نیست

 

                                                              علی اکبر رائفی پور

نباشد از شهیدان دور گردیم                     به ذلت رهسپار گور گردیم


                 



   * چقدر هوس کردم، عربی بلد بودم و اگر می شد این نوجوونای سنی رو جمع میکردم و براشون از شیعه  ازامام حسین ( ع) و ... میگفتم ، مثل اینکه ما هر جا بریم درست بشو نیستیم !!!


 * حرم پر بود از نماز های بی قنوت ، بدون بسم الله، بدون سوره های کامل، و ... از همه بدتر محرومیت از دعا ...


 * کتاب دعا که نمی ذاشتن بخونی ، اما خدا خیرش بده رفیقمون ، گوش دادن زیارت عاشورای حاج مهدی تو بقیع صفای دیگه ای داشت ...


* بعید بود ، اما یکی از دعاهای امام جماعت مدینه بعد از خطبه های نماز جمعه این بود : " اللهم طهرنی مسجد الاقصی من رجس الیهود ...


* روز آخر بقیع یه جوونی داشت زیر لب آروم آروم " یه مدینه یه بقیع و می خوند " شروع کردیم گریه کردن ، یه کم که  صدامون رفت بالا، شرطه نامرد گفت " ساکت ، حرکت کن " ... یاد بیت الاحزان خراب افتادم ، وای مادرم مادرم مادرم ...وای ...


* داشتم زیارت عاشورا رو تو بقیع گوش می دادم ، همینطور که قدم می زدم ، رسیدم بالا سر قبر عثمان ( قسمت قبرستون یهودی ها !!!)، وایستادم تا رسید به " ثم العن الثانی و الثالث ... " یه کم سبک شدم ...




                                                  بقیع قبل از تخریب ...

               




 رفیق حادثه هایی به رنگ تقدیری

اسیر ثانیه هایی شبیه زنجیری

 

در این رسانه ی دنیا میان برفکها
نه مانده از تو صدایی نه مانده تصویری

 

رسیده سن حضورت به سن نوح اما
شمار مردم کشتی نکرده تغییری

 

هزار جمعه ی بی تو گذشته از عمرم
هزار سال پیاپی دچار تاخیری

 

شبیه کودک زاری شدم که در بازار ...
تو دست گمشده ها را مگر نمی گیری ؟

                                                                            کاظم بهمنی ...

                                                                   

* سلام ، سلام بر قبر خاک گرفته رسول الله (ص) ،

* سلام بر بغض های فروخورده بقیع ، سلام بر چشم های خیس زائران قبر بی نشان ، سلام بر کوچه هایی

  که دیگر نیستند ...


* اگر خدای متعال عمری دهد ، گاه به گاهی گوشه ایی از دل نوشته های سفر عشق را تقدیم می کنم ، به

  امید آنکه این سفر نصیب همه جستجوگران حقیقت گردد ...



                                                          قسمت اول 


  * روز اول مدینه بود ، رفتم بقیع ، دیدم درها بسته است حتی پشت نرده ها هم نمی شود رفت ...

    گفتم درها را بستید ، طواف دور قبرستان را که نمی توانید از ما بگیرید ، نیت کردم  گرد حرم های خاکی

      یک دور طواف کردم ...


 * پیرمرد سنی به دیگری اعتراض کرد که چرا داخل حرم رسول الله کفش پای شماست ، پیش خودم گفتم :

    سنگ حرم پیامبر (ص) زیر پا قرار بگیرد ایراد دارد اما اگر حرف رسول الله ...


  * توی بقیع که رسیدم ، مات و مبهوت بودم محو این همه مظلومیت ، یه دفعه یه مسلمون خارجی اومد به

      زبون عربی از روحانی کاروان پرسید " قبر فاطمه (س) کجاست ؟"  دیگه بغض امونم نداد ...



 * دو رکعت نماز چند قدمی بیت الحزان خراب ،دور از نگاه شرطه ها ...

     گر چه خیلی سریع ، اما خیلی حال داد ...


  *یه کار قشنگی که تو مسجد پیامبر ( ص) معمولا بعد از نماز ها انجام می شد ، حلقه های حفظ و قرائت

    قرآن بود که پر بود از نوجوون ...


  * شب جمعه ،شب ولادت حضرت علی اکبر(ع)، خوابیدن روی سنگفرش حرم رسول الله بعد از دعای کمیل

    صفای دیگه ای داشت ، تو خیالمم نمی گنجید ،آخرین تصویر قبل از خواب تو چشمام گنبد سبز رسول

     خوبی ها باشه ...





نان پاره ز من بستان

جان، پاره نخواهد شد

وان را که منم مأوا

آواره نخواهد شد

وان را که منم خرقه

عریان نشود هرگز

وان را که منم چاره

بی چاره نخواهد شد

---

می چرخم و می رقصم و می نوشم از این جام

بیخود شده از خویشم و از گردش ایام

این عشق الهیست

حق لایتناهیست

این عشق الهیست

این شور خداییست

---

آنکس که رُخش بیند

پاداش نخواهد هیچ

بی او به بهشت اندر

یک لحظه نپاید هیچ

این عشق الهیست

حق لایتناهیست

این عشق الهیست

این شور خداییست

---

از خویش برستم من

بر سجده نشستم من

خویشم همه غیر آمد

از غیر گسستم من

بتخانه زدم آتش

آتشکده را خاموش

( لات و هُبل و عُزا

از پایه شکستم من ) ( 2 )

---

می چرخم و می رقصم و می نوشم از این جام

بیخود شده از خویشم و از گردش ایام

این عشق الهیست

حق لایتناهیست

این عشق الهیست

این شور خداییست ...

 


   

      لب ما و قصه‌ی زلف تو، چه توهمی! چه حکایتی!
    
تو و سر زدن به خیال ما، چه ترحمی! چه سخاوتی!

     به نماز صبح و شبت سلام! و به نور در نسبت سلام!
    
و به خال کنج لبت سلام! چه تبسمی! چه ملاحتی!

      وسط «الست بربکم» شده‌ایم در جمال تو گم
     
دل ما پیاله، چشم تو خم، زده‌ایم جام ولایتی

      به جمال، وارث کوثری، به خدا حسین مکرری
      
به روایتی خود حیدری  و محمدی به روایتی

 «    بلغ العُلی به کمالِ» تو «کشف الدُجی به جمال» تو
      
دل مست عالم و خال تو، صلوات بر تو که حجتی

      شده رنگ چشم تو در ازل، وسط بهشت، نهر عسل
     
زده مهدیا! به کام غزل، لب نام تو چه حلاوتی!

       زد اگر کسی در خانه‌ات و گرفت هر که نشانه‌ات
      
دل ماست کرده بهانه‌ات تو بگو که نمانده مسافتی

        نگران شده‌اند قافله‌ها، به سر آمده‌اند حوصله‌ها
      
به دعای نیل فاصله‌ها، تو بزن عصای اجابتی

        لب تو گرفته به بازیم، نیِ شادم اگر بنوازیم
       
به نسیم یاد تو راضیم نه گلایه‌ای نه شکایتی

        نه، مرا نبین، رصدم نکن، و نظر به خوب و بدم نکن
        
به درت نرسیده ردم نکن تو که از تبار کرامتی

قاسم صرافان



" ظهر الفساد فی البرٌ و البحر بما کسبت ایدی الناس ... "


                                          بدون شرح !


                        یا علی(ع) ، احزاب پشت خندق اند ...




مولای ما نمونهء دیگر نداشته است

اعجاز خلقت است و برابر نداشته است

وقت طواف دور حرم فکر می کنم

این خانه بی دلیل ترک برنداشته است

دیدیم در غدیر که دنیا به جز علی

آیینه ای برای پیمبر نداشته است

سوگند می خورم که نبی شهر علم بود

شهری که جز علی در دیگر نداشته است

طوری ز چارچوب در قلعه کنده است

انگار قلعه هیچ زمان در نداشته است

یا غیر لافتی صفتی در خورش نبود

یا جبرِِییل واژهء بهتر نداشته است

چون روز روشن است که در جهل گمشده است

هر کس که ختم نادعلی بر نداشته است

 

این شعر استعاره ندارد برای او

تقصیر من که نیست برابر نداشته است

                                                                              "سید حمید رضا برقعی"






بخشی از وصیت شرعی دکتر شریعتی به محمدرضا حکیمی


درباره این سند گفتنی است که آن را علی شریعتی در آذرماه 1355 - حدود شش ماه قبل از شهادتش- خطاب به محمد رضا حکیمی نوشته است. خانواده شریعتی پس از باخبر شدن از نوشته شدن این نامه - متنی خطاب به استاد حکیمی نوشتند و درخواست کردند که او نوشته ها و گفته های شریعتی را بازبینی کند اما استاد حکیمی هرگز چنین نکرد و نهایتا اصل نامه را نیز به خانواده بازگرداند.


برادرم، مرد آگاهی و ایمان و تقوی، آزادی و ادب، دانش و دین، محمد رضا حکیمی.
 

و اما ... برادر! من به اندازه ای که در توان داشتم و توانستم در این راه رفتم و با این که هر چه داشتم فدا کردم، از حقارت خویش و کار خویش شرم دارم و در برابر خیلی از «بچه ها» احساس حقارت می کنم در عین حال، لطف خداوند به کار ناچیز من ارزش و انعکاسی بخشیده است که هرگز بدان نمی ارزم و میبینم که « کم من ثناء جمیل لست اهلاٌ له نشرته» و اکنون بدترین شرایطی را که یک انسان ممکن است بدان دچار شود، می گذرانم و سرنوشتی جز مرگ یا بدتر از مرگ ندارم.
 
با این همه، تنها رنجم این است که چرا نتوانستم کارم را تمام کنم و بهتر بگویم، ادامه دهم، این دریغی است که برایم خواهد ماند، اما رنج دیگرم این است که بسیاری از کارهای اصلی ام به همان علت همیشه، زندانی زمانه شده است و به نابودی تهدید می شود، آن چه از من نشر یافته، به دلیل نبودن امکانات و کم بودن فرصت، خام و عجولانه و پرغلط و بد چاپ شده است و تمامی آن را نه به عنوان کارهای علمی تحقیقی، که فریادهایی از سر درد، نشانه هایی از یک راه، نگاه هایی برای بیداری، ارایه طریق، طرح هایی کلی از یک مکتب، یک دعوت، جهات و ایده ها و بالاخره، نوعی بسیج فکری و روحی در جامعه باید تلقی کرد،
 
آن هم در شرایطی تبعیدی، فشار، توطئه، فرصت گذرا و حالتی که هر لحظه اش انتظار فاجعه ای می رفت.آن ها همه باید تجدید نظر شود، از نظر علمی غنی شود و خورشت بخورد، غلط گیری معنوی و لفظی و چاپی شود. اینک، من همه این ها را که ثمره عمر من و عشق من است و تمام هستی ام و همه اندوخته ام و میراثم را با این وصیت شرعی یک جا به دست شما می سپارم و با آن ها هر کاری که می خواهی بکن.
 
فقط بپذیر تا سرنوشت سختی را که در پیش دارم بتوانم با فراقت دل بپذیرم و مطمئن باشم که خصومت ها و خباثت ها در محو یا مسخ ایمان و آثار من کاری از پیش نخواهد برد و ودیعه ام را به کسی می سپارم که از خودم شایسته تر است. لطف خدا و سوز علی، تو را در این سکوت سیاه، به سخن آورد که دارد همه چیز از دست می رود، ملت ما مسخ می شود و غدیر ما می خشکد و برج های بلند افتخار در هجوم این غوغا و غارت بی دفاع مانده است. بغض هزار ها درد، مجال سخنم نمی دهد و سرپرستی و تربیت همه این عزیز تر از کودکانم را به تو می سپارم و تو را به خدا و ... خود در انتظار هرچه خدا بخواهد.
مشهد – آذرماه 1355 / علی سربداری

 
 

راه درمان خشم چیست؟
با سلام

مرحوم نراقی در تعریف خشم و غضب می گوید: غضب عبارت است از حالت نفسانیه که باعث حرکت روحى حیوانى مى‏شود و هرگاه شدید شد باعث حرکت شدیدى مى‏شود که از آن حرکت حرارتى بیش از حد حاصل مى‏شود و رگ‏هاى گردن باد مى‏کند و نو رعقل خاموش مى‏شود واثر قوه عاقله را ضعیف مى‏کند و بدین جهت موعظه و نصیحت در آدم غضبناک اثرى نمى‏بخشد، بلکه پند و موعظه غضبش را شدیدتر مى‏کند غضب از دید اخلاق اسلامى از مهلکات و آفات خطرناک است و بسا باعث هلاکت همیشگى مى‏شود، لذا پیامبر(ص) فرمودند: که غضب ایمان را فاسد مى‏کند چنان که سرکه عسل را فاسد مى‏کند.(1)
عوامل خشم و غضب:

نحوه برخورد با غضب و درمان آن: 1- اساسى‏ترین راه غلبه بر خشم و ستیزه جویى و مصون ماندن از اعمال انتقامى، جهاد با نفس و تزکیه روح است و این امر با تقویت اراده حاصل مى‏شود. رسول اکرم(ص) مى‏فرماید: »اشد کم من ملک نفسه عند الغضب؛ قوى‏ترین شما کسى است که در موقع غضب مالک نفس سرکش خود باشد.



امام باقر(ع) فرمود: »اىّ شى‏ء أشد من الغضب؟ ان الرجل لیغضب فیقتل النّفس التى حرّم اللَّه و یقذف المحصنة».(6)
چه چیزى از غضب سخت‏تر است؟ همانا مرد غضب مى‏کند و در اثر آن مرتکب قتل نفس که خدإ؛ح‏ح حرام کرده مى‏شود و زن پاکدامن را متهم مى‏سازد.
1- کبر و خودبینى: کسى که خودش را بزرگ و بهتر از دیگران بداند، از انتقاد و نصیحت دیگران عصبانى و غضبناک مى‏شود و توان انتقاد پذیرى و نصیحت را ندارد، لذا از خود خشونت و عکس العمل نشان مى‏دهد که باعث بدزبانى و فحاشى، فریاد کشیدن و بى توجهى به دیگران مى‏شود. 2- حب دنیا: دوست دار دنیا اگر دوستى اش به حدى باشد که خلاف میلى در جهتى از زندگى برایش پیش آید نمى‏تواند خوددارى کند و خشمگین مى‏شود ودر آتش خشم خود مى‏سوزد. 2- نکته مهم دیگر در درمان غضب، مبارزه با اسباب و عوامل خشم و غضب است. امام صادق(ع) فرمود: حواریون عیسى (ع) به آن حضرت گفتند: سخت‏ترین چیزها چیست؟ فرمود: سخت‏ترین چیزها غضب خداوند مى‏باشد. آنان گفتند: با چه چیزى خود را از غضب خدا حفظ کنیم؟ حضرت فرمود: به این که غضب نکنید و بر کسى خشمگین نشوید: آنان گفتند: منشأ غضب چیست؟ فرمود: کبر و خودکامگى و کوچک شمردن مردم.(2) 3- توجه به آثار خشم و غضب در درمان آن مؤثر است، منشأ بسیارى از بیمارى‏هاى جسمى از جمله سرگیجه، سردرد، تنش و پرش اعضا، لکنت زبان، بیمارى‏هاى خون، شکسته، کاهش قدرت دفاعى بدن، ناراحتى‏هاى دستگاه گوارش و بى‏اشتهایى مى‏باشد. از نظر دانشمندان در خشم انواع تغییرات بیوشیمى و فیزیولوژى دیده مى‏شود که به سلسله اعصاب سمپاتیک و غدد فوق کلیوى مربوط است. این تغییرات بدن را مهیاى بحران هایى مى‏سازد،(3) و بر این اساس، در روایات خشم و غضب به عنوان کلید بدى‏ها ذکر شده است. پیامبر اکرم(ص) فرمود: »هنگامى که انسان غضب کند تمام شرور و جودش را در بر مى‏گیرد».(4) 4- براى خاموش شدن آتش خشم باید تغییر وضع و حالت داد. پیامبر اکرم(ص) مى‏فرماید: اگر یکى از شما دچار خشم شد اگر ایستاده است بنشیند و اگر نشسته است بخوابد و اگر خشمش فرو نشست با آب سرد وضو بگیرد یا بدن را شستشو دهد.(5)


پى نوشت‏ها:
1. نراقى، معراج السعاده، ص 177.
2. وسائل الشیعه، ج 11، ص 289.
3. فلسفى، اخلاق، ج 2، ص 312، به نقل از روانشناسى اجتماعى، ج 1، ص 91.
4. میزان الحکمة، ح 7، ص 234.
5. محجةالبیضاء، ج 5، ص 307.
6. جامع السعادات، چاپ نجف، ج 1، ص‏288، اصول کافى، ج 2، ص303
           " احرام بسته ام که قبله دل ها کنم تو را "




بدون پیش داوری نظر دهید ...




زیبا ترین شعری که از مادر می شناسم  ...

آهسته باز از بغل پله ها گذشت

در فکر آش و سبزی بیمار خویش بود

اما گرفته دور و برش هاله ای سیاه

او مرده است و باز پرستار حال ماست

 

در زندگی ما همه جا وول می خورد

هر کنج خانه صحنه ای از داستان اوست

در ختم خویش هم به سر کار خویش بود

بیچاره مادرم

 

هر روز می گذشت از این زیر پله ها

آهسته تا به هم نزند خواب ناز من

امروز هم گذشت

در باز و بسته شد

با پشت خم از این بغل کوچه می رود

چادر نماز فلفلی انداخته به سر

کفش چروک خورده و جوراب وصله دار

او فکر بچه هاست

هرجا شده هویج هم امروز می خرد

بیچاره پیرزن ، همه برف است کوچه ها

 

او از میان کلفت و نوکر ز شهر خویش

آمد به جستجوی من و سرنوشت من

آمد چهار طفل دگر هم بزرگ کرد

آمد که پیت نفت گرفته به زیر بال

هر شب در آید از در یک خانه فقیر

روشن کند چراغ یکی عشق نیمه جان

 

او را گذشته ای است ، سزاوار احترام :

تبریز ما ! به دور نمای قدیم شهر

در ( باغ بیشه ) خانه مردی است باخدا

هر صحن و هر سراچه یکی دادگستری است

اینجا به داد ناله مظلوم می رسند

اینجا کفیل خرج موکل بود وکیل

مزد و درآمدش همه صرف رفاه خلق

در باز و سفره پهن

بر سفره اش چه گرسنه ها سیر می شوند

یک زن مدیر گردش این چرخ و دستگاه

او مادر من است

 

انصاف می دهم که پدر رادمرد بود

با آنهمه درآمد سرشارش از حلال

روزی که مرد ، روزی یکسال خود نداشت

اما قطارهای پر از زاد آخرت

وز پی هنوز قافله های دعای خیر

این مادر از چنان پدری یادگار بود

 

تنها نه مادر من و درماندگان خیل

او یک چراغ روشن ایل و قبیله بود

خاموش شد دریغ

 

نه ، او نمرده ، میشنوم من صدای او

با بچه ها هنوز سر و کله می زند

ناهید ، لال شو

بیژن ، برو کنار

کفگیر بی صدا

دارد برای ناخوش خود آش می پزد

 

او مرد و در کنار پدر زیر خاک رفت

اقوامش آمدند پی سر سلامتی

یک ختم هم گرفته شد و پر بدک نبود

بسیار تسلیت که به ما عرضه داشتند

لطف شما زیاد

اما ندای قلب به گوشم همیشه گفت :

این حرفها برای تو مادر نمی شود .

 

پس این که بود ؟

دیشب لحاف رد شده بر روی من کشید

لیوان آب از بغل من کنار زد ،

در نصفه های شب .

یک خواب سهمناک و پریدم به حال تب

نزدیک های صبح

او زیر پای من اینجا نشسته بود

آهسته با خدا ،‌

راز و نیاز داشت

نه ، او نمرده است .

 

نه او نمرده است که من زنده ام هنوز

او زنده است در غم و شعر و خیال من

میراث شاعرانه من هرچه هست از اوست

کانون مهر و ماه مگر می شود خموش

آن شیرزن بمیرد ؟ او شهریار زاد

هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق

 

او با ترانه های محلی که می سرود

با قصه های دلکش و زیبا که یاد داشت

از عهد گاهواره که بندش کشید و بست

اعصاب من بساز و نوا کوک کرده بود

او شعر و نغمه در دل و جانم بخنده کاشت

وانگه به اشک های خود آن کشته آب داد

لرزید و برق زد به من آن اهتزاز روح

وز اهتزاز روح گرفتم هوای ناز

تا ساختم برای خود از عشق عالمی

 

او پنج سال کرد پرستاری مریض

در اشک و خون نشست و پسر را نجات داد

اما پسر چه کرد برای تو ؟ هیچ ، هیچ

تنها مریض خانه ، به امید دیگران

یک روز هم خبر : که بیا او تمام کرد .

 

در راه قم به هرچه گذشتم عبوس بود

پیچید کوه و فحش به من داد و دور شد

صحرا همه خطوط کج و کوله و سیاه

طومار سرنوشت و خبرهای سهمگین

دریاچه هم به حال من از دور می گریست

تنها طواف دور ضریح و یکی نماز

یک اشک هم به سوره یاسین من چکید

مادر به خاک رفت .

 

آنشب پدر به خواب من آمد ، صداش کرد

او هم جواب داد

یک دود هم گرفت به دور چراغ ماه

معلوم شد که مادره از دست رفتنی است

اما پدر به غرفه باغی نشسته بود

شاید که جان او به جهان بلند برد

آنجا که زندگی ،‌ ستم و درد و رنج نیست

این هم پسر ، که بدرقه اش می کند به گور

یک قطره اشک ، مزد همه زخم های او

اما خلاص می شود از سرنوشت من

مادر بخواب ، خوش

منزل مبارکت .

 

آینده بود و قصه بی مادری من

ناگاه ضجه ای که بهم زد سکوت مرگ

من می دویدم از وسط قبرها برون

او بود و سر به ناله برآورده از مغاک

خود را به ضعف از پی من باز می کشید

دیوانه و رمیده ، دویدم به ایستگاه

خود را بهم فشرده خزیدم میان جمع

ترسان ز پشت شیشه در آخرین نگاه

باز آن سفیدپوش و همان کوشش و تلاش

چشمان نیمه باز :

از من جدا مشو

 

می آمدیم و کله من گیج و منگ بود

انگار جیوه در دل من آب می کنند

پیچیده صحنه های زمین و زمان بهم

خاموش و خوفناک همه می گریختند

می گشت آسمان که بکوبد به مغز من

دنیا به پیش چشم گنهکار من سیاه

وز هر شکاف و رخنه ماشین غریو باد

یک ناله ضعیف هم از پی دوان دوان

می آمد و به مغز من آهسته می خلید :

تنها شدی پسر .

 

باز آمدم به خانه چه حالی ! نگفتنی

دیدم نشسته مثل همیشه کنار حوض

پیراهن پلید مرا باز شسته بود

انگار خنده کرد ولی دلشکسته بود :

بردی مرا بخاک کردی و آمدی ؟

تنها نمی گذارمت ای بینوا پسر

می خواستم به خنده درآیم ز اشتباه

اما خیال بود

ای وای مادرم

 

سروده استاد محمد حسین شهریار

بغض...

 آسمون بغضش و، خالی می کنه،

 آدم و، حالی به حالی می کنه،

 کوچه ها رنگِ زمستون می گیرن

 شیشه ها، بخار و بارون می گیرن

 آدما، چتراشون و وا می کنن

 گریه ی ابر و تماشا می کنن

 نمی خوان مثلِ درختا تر بشن

 از دلِ قطره ها با خبر بشن

 نمی خوان بی هوا خیسِ آب بشن

 زیرِ بارون بمونن، خراب بشن؛

 اما تو، چترت رو بستی، کبوتر

 زیرِ بارونا، نشستی کبوتر

 رفتی و سنگا شکستن، بالِت و

 اومدی، هیچکی نپرسید حالت و

  بعضیا دشمنای خونی شدن

 بعضیا غولِ بیابونی شدن

 بعضیا، میگن که بارون کدومه

 بوی نم، شرشرِ ناودون کدومه

دیدی آسمون خراب شد سرِ ما،

 غصه شد وصله ی بال و پَر ما،

 حالا تو سایه نشینی مثلِ من،

 خوابای ابری می بینی مثلِ من،

                                                  چقد اینجا می خوری، خونِ جگر،

                                                                            کبوتر عصات و بنداز و بپر...




 

قاصدک! هان، چه خبر آوردی؟
از کجا وز که خبر آوردی؟
خوش خبر باشی، اما، ‌اما
گرد بام و در من
بی ثمر می گردی
انتظار خبری نیست مرا
نه ز یاری نه ز دیار و دیاری باری
برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس
برو آنجا که تو را منتظرند
قاصدک
در دل من همه کورند و کرند
دست بردار از این در وطن خویش غریب
قاصد تجربه های همه تلخ
با دلم می گوید
که دروغی تو، دروغ
که فریبی تو، فریب
قاصدک! هان، ولی… آخر… ای وای
راستی آیا رفتی با باد؟
با توام، آی! کجا رفتی؟ آی
راستی آیا جایی خبری هست هنوز؟
مانده خاکستر گرمی، جایی؟
در اجاقی طمع شعله نمی بندم خردک شرری هست هنوز؟
قاصدک

ابرهای همه عالم شب و روز

در دلم می گریند...

                                                                         مهدی اخوان ثالث






                متن خطبه جانسوز امیرمؤمنان در فراق فاطمه (س)

Normal0falsefalsefalseMicrosoftInternetExplorer4 «سلام بر تو ای رسول خدا صلی الله علیه و آله، سلامی از طرف من و دخترت که هم اکنون در جوارت فرود آمده و شتابان به شما رسیده است. ای پیامبر خدا، صبر و بردباری من با از دست دادن فاطمه سلام الله علیها کم شده، و توان خویشتنداری ندارم اما برای من که سختی جدایی تو را دیده و سنگینی مصیبت تو را کشیده‌ام، صبر کردن ممکن است. این من بودم که با دست خود، تو را در میان قبر نهادم و هنگام رحلت، جان گرامی‌ات میان سینه و گردنم پرواز کرد «پس همه ما از آنِ خدائیم و به سوی او بازمی‌گردیم» پس امانتی که به من سپرده بودی برگردانده شد و به صاحبش رسید، از این پس اندوه من همیشگی و شب‌هایم شب زنده‌داری است تا آن روز که خدا خانه زندگی تو را برای من برگزیند.به زودی دخترت تو را آگاه خواهد ساخت که امت تو چگونه در ستمکاری بر او اجتماع کردند، از فاطمه بپرس و احوال اندوهناک ما را از او خبرگیر که هنوز روزگاری سپری نشده و یاد تو فراموش نگشته است.سلام من به هر دوی شما، سلام وداع کننده‌ای که از روی خشنودی یا خسته دلی سلام نمی‌کند. اگر از خدمت تو بازمی گردم از روی خستگی نیست و اگر در کنار قبرت می‌نشینم از بدگمانی بدانچه خدا صابران را وعده داده، نمی‌باشد.» (1)

 


مستی نه از پیاله، نه از خم، شروع شد

از جاده سه شنبه شب قم شروع شد ...




دست بر سینه زدن ، آسان است

                                              کار دشوار دلم می خواهد 

سینه را سینه زدن مرهم نیست

                                             ضرب مسمار دلم می خواهد ...



ماجرای تلخ گل

باغ از یک سو در آتش، خرمن گل یک طرف
غنچه ى نشکفته یک سو، دامن گل یک طرف

مى زند آتش به جان بلبل حسر نصیب
غارت گلچین ز یک سو، چیدن گل یک طرف

شعله در باغ ولایت سر کشیها کرد و، سوخت
غنچه ى را پیراهن از یک سو، تن گل یک طرف

اى دریغا در میان شعله هاى کینه سوخت
غنچه را تن یک طرف، پیراهن گل یک طرف

بلبل پر بسته را از باغ بیرون مى برند
خس ز یک سو، خار یک سو، دشمن گل یک طرف

مى زند این تازیانه، مى زند آن با غلاف
قنفذ از یک سو، مغیره، دشمن گل، یک طرف


یک طرف، بیشرمى آتش بیار معرکه
ماجراى تلخ سیلى خوردن گل، یک طرف

یک طرف، بر روى نازکترز گل سیلی زدن
دیدن بر روی خاک افتادن گل ، یک طرف

یک طرف گستاخى گلچین و ظلم خار و خس
سوختن از بعد پرپر کردن گل، یک طرف

عاقبت دست خدا را این محن از پا فکند
کشتن گل یک طرف، سوزاندن گل یک طرف

طاقت از دست تماشا برد در آن گیرو دار
شعله از یک سو، به خون غلطیدن گل یک طرف

در میان دودها و شعله ها پیچیده بود
ناله ى بلبل ز یک سو، شیون گل یک طرف

محمد علی مجاهدی

نگاه سرد مردم بود و آتش

صدا بین صدا گم بود و آتش

بجای تسلیت با دسته ی گل

هجوم قوم هیزم بود و آتش

***

گرفتی از مدینه گفتنت را

دریغ از من نمودی دیدنت را

ولی با من بگو ساعت به ساعت

چرا کردی عوض پیراهنت را

***

کمی از غسل زیر پیرهن ماند

کمی از خون خشک بر بدن ماند

کفن را در بغل بگرفت و بو کرد

همان طفلی که آخر بی کفن ماند

                                                                                                                         دوبیتی هایی از محسن عرب خالقی
                                                                                آرزوی علی

تـا عـلــی ماهَـش بـه ســوی قبـــر بُرد
مـاه، رخ از شــرم، پـشـت ابـــــر بُرد

آرزوهــا را عـلــی در خــــاک کـــرد
خـاک هــم گـویی گــریبـان چاک کرد

زد صــدا: ای خــاک، جـانـانــم بگیــر
تــن نـمـانــده هیـچ از او، جـانـــم بگیر

نــاگــهـان بـر یــاری دســــت خــــــدا
دسـتــی آمـد، همچو دست مصـطـفــی

گـوهــرش را از صــدف، دریا گرفت
احـمــــد از دامـاد خـود، زهــرا گرفت

گـفـتـش ای تـاج ســر خیــل رُسُــــــــل
وی بَــر تـــو خُــرد، یکسر جزء و کل

از مــن ایــن آزرده جـانـــت را بـگـیـر
بـازگــردانــدم، امـانــت را بـگیــــــــــر

بــار دیــگر، هـدیـه ی داور بـگـیــــــــر
کــوثـــرت از سـاقــــی کـوثــــــــر بگیر

مــی کِـشــد خجلــت عـلــی از محضـرت
یــاس دادی، می دهد نیلوفــرت

علی انسانی